بیگانگان نه‌تنها وجود دارند، بلکه به زمین سر زده‌اند؛‌ افشاگری تکان‌دهنده مستند جنجالی

نکته‌ی تکان‌دهنده در روایت وودز، ابعاد این شیء است. او آن را «خورشیدی مینیاتوری» به اندازه‌ی یک فروشگاه زنجیره‌ای بسیار عظیم توصیف می‌کند که در سکوت مطلق و بدون هیچ پیشرانه‌ای در هوا معلق بود.

چز کینگ، دیگر مقام امنیتی بازنشسته، رویدادی مشابه را در پایگاه هوایی وندنبرگ بازگو می‌کند. او از جسمی مستطیل‌شکل، سیاه مات و بدون پنجره سخن می‌گوید که به اندازه‌ی یک زمین فوتبال وسعت داشت. این جسم عظیم‌الجثه که هیچ سیستم پیشرانش قابل رویتی نداشت، پس از ۴۵ ثانیه سکون، با سرعتی سرسام‌آور و هزاران مایل در ساعت به سمت آسمان شلیک شد. به گفته‌ی این مقامات نظامی، فناوری‌های بشر در برابر این اجسام کاملا ناتوان است.

یکی از عجیب‌ترین و شاید غیرمنتظره‌ترین موانع در راه تحقیقات علمی بشقاب‌پرنده‌ها، نه تکنولوژی بوده و نه سیاسی، بلکه ریشه در اعتقادات مذهبی داشته است. مستند «عصر افشاگری» فاش می‌کند که فشارهای ایدئولوژیک در سطوح بالای پنتاگون، مانع از بررسی داده‌های علمی شده است. برخی مقامات عالی‌رتبه، مطالعه‌ی این پدیده‌ها را «کار شیطانی» می‌دانستند.

از بحث‌های اعتقادی که عبور کنیم، واقعیت تلخ‌تری نمایان می‌شود: ناتوانی نظامی. گزارش‌های این مستند بیان می‌کنند که یوفوها به راحتی پیشرفته‌ترین وسایل نقلیه هوایی بشر را پشت سر می‌گذارند و آن‌ها را مغلوب مانورهای خود می‌کنند.

این اشیاء پرنده که گفته می‌شود هوش غیرانسانی آن‌ها را هدایت می‌کند، به طور فعال در حال انجام عملیات‌های جاسوسی، نظارت و شناسایی روی حساس‌ترین تاسیسات نظامی جهان هستند.

یک مشاور علمی در مستند ادعا می‌کند که اطلاعات موثقی وجود دارد مبنی‌بر اینکه در سال ۱۹۸۹، اتحاد جماهیر شوروی موفق به بازیابی یک یوفوی سقوط‌کرده شد. دانشمندان شوروی پس از شکافتن بدنه‌ی این فضاپیما، نه‌تنها با چهار جسد از موجودات بیگانه انسان‌نما روبرو شدند، بلکه یک «سلاح انرژی مستقیم» بسیار پیشرفته را نیز کشف کردند.

برای بیش از هشتاد سال، برنامه‌ای فوق‌محرمانه در لایه‌های زیرین دولت آمریکا در جریان بوده است؛ برنامه‌ای که حتی رؤسای جمهور و کنگره نیز از جزئیات آن بی‌خبر بوده‌اند. این پروژه که به «برنامه میراث» (Legacy Program) شهرت دارد، نه یک تیم کوچک چند نفره، بلکه تشکیلاتی عظیم با هزاران کارمند است که بودجه‌های تریلیون دلاری را بدون هیچ‌گونه نظارتی بلعیده است.

این پنهان‌کاری چنان عمیق بوده که حتی دانشمندان و مهندسان نخبه نیز در سلول‌های اطلاعاتی جداگانه کار می‌کرده‌اند، بدون آنکه بدانند قطعه‌ای که روی آن تحقیق می‌کنند، متعلق به یک سفینه فضایی است.