استاد تاریخ: هوش مصنوعی دانشگاه‌ها را به بحران نکشاند؛ بحران از قبل وجود داشت

استیون مینتز، استاد تاریخ دانشگاه تگزاس پس از بررسی ۴۰۰ مقاله از دانشجویانش با واقعیت عجیبی روبه‌رو شد زیرا ساختار و نتیجه‌گیری اغلب آن‌ها تقریباً یکسان بود. او موضوع را نه نشانه‌ی تقلب، بلکه نشانه‌ی بحرانی دانست که مدت‌ها قبل از ورود هوش مصنوعی در دانشگاه‌ها شکل گرفته بود.

مینتز باور دارد دانشگاه‌ها از سال‌ها قبل در قالب صنعتی اداره می‌شوند؛ کلاس‌های پرجمعیت، تکالیف یکسان و نمره‌دهی مکانیکی که اغلب به دستیاران آموزشی خسته سپرده می‌شود. از نگاه او، این مدل ظاهراً آموزشی در حقیقت ماشینی و غیرخلاقانه شده و هوش مصنوعی فقط ضعف‌های عمیق آن را آشکار کرده است.

مینتز می‌گوید وقتی ۴۰۰ دانشجو می‌توانند در چند ثانیه مقاله‌ی تقریباً یکسانی تولید کنند، مشکل در دانشجو نیست؛ مشکل در تکلیفی وجود دارد که اساساً با قدرت‌های هوش مصنوعی قابل‌جایگزینی شده است. مقاله‌ی تحقیقاتی خانگی دیگر نمی‌تواند مهارتی را بسنجد که هنوز ویژه‌ی انسان باشد.

مینتز رویکرد ارزیابی خود را تغییر داده و به سمت تمرین‌هایی رفته است که «یادگیری قابل مشاهده» ایجاد می‌کنند. او تأکید می‌کند که فقط باید فعالیت‌هایی مانند نوشتن در کلاس، ارائه‌های شفاهی بدون یادداشت و بحث‌های دانشجویی ارزیابی شوند زیرا به‌صورت حضوری قابل مشاهده هستند.

به‌نوشته‌ی بیزنس‌اینسایدر، در مدل پیشنهادی مینتز، هوش مصنوعی «یادگیری پایه» شامل مفاهیم، تاریخ رویدادها و چارچوب‌ها را برعهده دارد و دانشجویان بر «یادگیری پژوهشی» تمرکز می‌کنند و این یعنی یعنی طرح پرسش‌های عمیق، تحلیل داده‌ها و ساخت استدلال‌های پیچیده. این تغییر، زمان بیشتری برای تفکر واقعی و خلاقیت فراهم می‌کند.

مینتز معتقد است دانشگاه‌ها باید دوباره روی مهارت‌های بنیادی اما به‌روز تمرکز کنند: پژوهش، نوشتن تحلیلی، خوانش انتقادی و سواد عددی. او هشدار می‌دهد اگر محیط دانشگاهی همچنان مانند گذشته عمل کند، اعتماد عمومی به ارزش مدرک و جایگاه آموزش عالی بیش‌ازپیش کاهش خواهد یافت.

مینتز با دوره‌هایی که بر مطالعه‌ی عمیق، پرسش‌های اخلاقی، استدلال تاریخی و حل مسئله‌ی خلاقانه متمرکز هستند، آینده‌ی نزدیک را فرصتی برای بازآفرینی نظام آموزشی می‌داند. به اعتقاد او، اکنون دانشگاه‌ها در نقطه‌ی انتخاب قرار دارند: یا به مسیر کنترل و استانداردهای بیشتر ادامه می‌دهند، یا نظامی می‌سازند که بر مهارت‌هایی استوار است که ماشین‌ها نمی‌توانند جایگزین آن شوند.