اختراعات مخفی داوینچی؛ ربات متحرک، تانک زرهی و لباس غواصی برای جنگ زیر آب!

در همان اتاق‌های تشریح بود که جرقه‌ی حیاتی در ذهن لئوناردو زده شد. او متوجه شد که اسکلت انسان، چیزی نیست جز مجموعه‌ای از «اهرم‌ها» (استخوان‌ها) که توسط «قرقره‌ها» (عضلات) به حرکت درمی‌آیند. او با مقایسه‌ی مستقیم اسکلت‌های تشریح‌شده در کنار نقشه‌های مکانیکی، توانست زبان مشترک میان کالبدشناسی و مهندسی را کشف کند.

با درک این راز که عضلات چطور استخوان‌ها را می‌کشند، او توانست ماشین‌هایی بسازد که توهم «زندگی» را ایجاد می‌کردند. نقشه‌های دقیق او برای شوالیه‌ی مکانیکی، پرنده‌ی مکانیکی و حتی یک شیر مکانیکی، همگی از دل همان اتاق‌های تاریک تشریح بیرون آمدند.

شوالیه‌ی مکانیکی در سال ۲۰۰۲ برای یک مستند BBC بازسازی شد. مارک راشیم، کارشناس رباتیک، استدلال کرد که ربات داوینچی می‌توانسته با استفاده از آب و گرانش، کاملاً خودکار شود، سیستمی که می‌توانست بدون دخالت مستقیم انسان، یک سری حرکات برنامه‌ریزی‌شده را اجرا کند.

اگر این نظریه درست باشد، شوالیه‌ی لئوناردو را از یک عروسک خیمه‌شب‌بازی مکانیکی، به جد واقعی ربات‌های مدرن تبدیل می‌کند. طبق این مستند، شوالیه‌ی مکانیکی داوینچی مستقیماً الهام‌بخش برخی از فناوری‌های رباتیک مورداستفاده در بازوهای مکانیکی ایستگاه‌های فضایی ناسا بوده است.

لئوناردو داوینچی صرفاً مجموعه‌ای از اختراعات عجیب‌وغریب را از خود به جا نگذاشت. او روش کاملاً نوینی برای نگریستن به جهان را پایه‌گذاری کرد. دستاورد اصلی‌اش، فراتر از ماشین‌هایی که ساخت (یا نساخت)، در «ارتباط»هایی بود که کشف کرد.

او مرزهای غیرمنعطف میان هنر، کالبدشناسی، مهندسی و طبیعت را در هم شکست: داوینچی می‌فهمید که یک پرنده چطور پرواز می‌کند، چون مکانیزم عضله را درک می‌کرد و چون ایده‌ی دقیقی از هر دوی این‌ها داشت، می‌توانست ماشین پرنده یا ربات انسان‌نما را طراحی کند.

بسیاری از طرح‌های درخشان لئوناردو داوینچی هرگز از کاغذ فراتر نرفتند، بیشتر به این دلیل که فناوری زمانه، از مواد اولیه و آلیاژها گرفته تا منابع قدرت (نبود موتور)، هنوز برای تحقق‌بخشیدن به رؤیاهای او آماده نبود.