شوک به ایلان ماسک و سایر میلیاردرها؛ یک مسلمان ۳۴ ساله شهردار نیویورک شد

زهران ممدانی، عضو مجلس ایالتی موفق شد در انتخابات پر‌رقابت شهرداری، اندرو کومو فرماندار پیشین نیویورک و کرتیس اسلیوا نامزد حزب جمهوری‌خواه را شکست دهد.

در زمان اعلام نتایج، ممدانی با ۵۰ درصد آرا پیشتاز بود؛ کومو ۴۱٫۴ درصد و اسلیوا ۷٫۷ درصد آرا را به‌دست آوردند. تا ساعت ۱۰ شب به‌وقت محلی، یعنی حدود یک ساعت پس از بسته‌شدن حوزه‌ها، برتری ممدانی تثبیت شد و شمار آرای او از مرز یک میلیون رأی گذشت؛ اتفاقی که از سال ۱۹۶۹ و دوران جان لیندسی در انتخابات شهرداری نیویورک بی‌سابقه بود.

ممدانی نخستین شهردار مسلمان نیویورک و با ۳۴ سال سن، جوان‌ترین فردی است که در بیش از یک قرن گذشته به این مقام می‌رسد. او که خود را یک سوسیالیست دموکرات می‌نامد، کارزار انتخاباتی‌اش را بر محور کاهش هزینه‌های زندگی برای طبقه‌ی کارگر پیش برد؛ از جمله طرح‌هایی مانند اتوبوس رایگان، مراقبت رایگان از کودک و توقف افزایش اجاره‌ها.

با وجود هزینه‌های سنگین تبلیغاتی از سوی میلیاردرهای سرشناس در هر دو جناح انتخاباتی، ممدانی توانست پیروز شود. مایک بلومبرگ، بیل آکمن، جو گبیا و بری دیلر از جمله افرادی بودند که میلیون‌ها دلار برای حمایت از کومو و مقابله با ممدانی به گروه‌های بیرونی تزریق کردند؛ در حالی‌که ممدانی صراحتاً گفته بود: «میلیاردرها نباید وجود داشته باشند.»

در شب انتخابات، کومو حمایت دو چهره‌ی بانفوذ دیگر را هم به‌دست آورد: دونالد ترامپ و ایلان ماسک. ترامپ در پستی در تروث سوشال نوشت: «چه از اندرو کومو خوشتان بیاید یا نه، باید به او رأی دهید و امیدوار باشید کارش را عالی انجام دهد. او توانایی‌اش را دارد، ممدانی ندارد!» ماسک نیز در ایکس نوشت: «یادتان باشد رأی به کرتیس، در واقع رأی به مامدومی یا هر اسمی که دارد است. رأی بدهید به کومو!»

هیچ‌کدام از این حمایت‌ها نتوانست جلوی موج رو‌به‌رشد ممدانی را بگیرد. او در سخنرانی پیروزی خود خطاب به ترامپ گفت: «آقای رئیس‌جمهور، این را بشنو: برای مقابله با یکی از ما باید از میان همه‌ی ما عبور کنید.» ساعتی بعد، ترامپ در تروث سوشال بدون نام‌بردن از ممدانی نوشت: «… و این تازه آغاز ماجرا است!»

انتقاد اصلی مخالفان ثروتمند ممدانی، نگرانی از آینده‌ی نیویورک به‌عنوان قطب اقتصادی آمریکا است. برای تأمین مالی برنامه‌هایش، ممدانی پیشنهاد افزایش نرخ مالیات شرکت‌ها و بالابردن دو درصدی مالیات بر درآمد میلیونرها را مطرح کرد.

منتقدان ممدانی هشدار داده‌اند این تصمیم می‌تواند باعث خروج کسب‌وکارها و ثروتمندان از نیویورک شود.

نگرانی‌ها تنها به طبقه‌ی میلیاردرها محدود نماند و به حوزه‌های فناوری، مالی و املاک نیز سرایت کرد. برایان روزنبلات، از شرکای Craft Ventures، می‌گوید: «نیویورک روی جاه‌طلبی، نوآوری و سرمایه‌داری ساخته شده. انتخاب شهرداری که باعث فرار بهترین سازندگان و مهم‌ترین نیروهای اقتصادی شهر شود، به‌نفع نیویورک یا هیچ‌کس دیگری نیست.»

با این حال، در ماه‌های اخیر رابطه‌ی میان ممدانی و چهره‌های بانفوذ اقتصادی شهر تا حدی بهبود یافته است. او پس از پیروزی در مرحله‌ی مقدماتی با افرادی چون برد کارپ از شرکت حقوقی Paul Weiss دیدار کرد و جیمی دایمن، مدیرعامل JPMorgan، می‌گوید در صورت انتخاب او همکاری خواهد کرد: «من باید با دنیایی کار کنم که دارم، نه دنیایی که می‌خواهم. اگر او شهردار شود، همین است که هست.»

برخی فعالان اقتصادی نیز دیدگاه متعادل‌تری نسبت‌به سیاست‌های ممدانی دارند. یاسر سالم، مدیر پیشین شرکت مشاوره‌ی مک‌کینسی و رابط میان ممدانی و بخش خصوصی، می‌گوید «برخی از همان ابتدا درک کردند سیاست‌هایی مثل مراقبت رایگان از کودک درواقع راهی است برای کاهش دغدغه‌های کارکنان و بالابردن بهره‌وری آن‌ها در محیط کار.»

بسیاری از کارکنان رده‌میانی در بخش مالی از حامیان ممدانی بودند. در حالی‌که حدود ۸۰ درصد از کارکنان پردرآمد وال‌استریت (از جمله بانکداران سرمایه‌گذاری و مدیران صندوق‌های پوشش ریسک) به کومو و گروه‌های حمایتی او کمک مالی کردند، کمپین ممدانی نزدیک به ۹۰ درصد از کمک‌های مالی کارکنان پشتیبانی، منابع انسانی، فناوری و پژوهش را دریافت کرد.