پاسخ به معمای همیشگی کاربران: چرا درایو اصلی ویندوز C است؟

شاید این سؤال برایتان پیش بیاید که ما داریم از سیستم‌عامل مایکروسافت در دهه‌های ۱۹۸۰ و ۱۹۹۰ حرف می‌زنیم، پس چرا این موضوع هنوز در سال ۲۰۲۵ اهمیت دارد؟ منطقی به‌نظر می‌رسد که مایکروسافت در نهایت حروف A و B را برای درایوهای اصلی بوت انتخاب می‌کرد، اما واقعیت این است که اصل «سازگاری با گذشته» در ویندوز باعث شد این سنت تا امروز دست‌نخورده باقی بماند.

موضوع فقط این نیست که ویندوز بخواهد همچنان از سخت‌افزارهای قدیمی مثل فلاپی‌درایو پشتیبانی کند؛ مسئله اصلی این است که نرم‌افزارها همیشه فرض کرده‌اند دیسک اصلی؛ جایی که سیستم‌عامل و برنامه‌ها نصب می‌شوند؛ همان «:C» است. به همین دلیل، بسیاری از اسکریپت‌های نصب، فایل‌های پیکربندی و ابزارهای سیستمی در اکوسیستم DOS و ویندوز بر پایه‌ی همین پیش‌فرض نوشته شده‌اند.

حتی امروز هم حروف A و B جایگاه ویژه‌ای دارند و سیستم‌عامل با درایوهایی که این نام‌ها را بگیرند متفاوت رفتار می‌کند. ویندوز تصور می‌کند چنین درایوهایی ممکن است هرازگاهی غیرفعال یا جابه‌جا شوند؛ برای همین اگر بخواهید ویندوز را روی یکی از این دو حرف نصب کنید، آن درایو در سیستم ایندکس نمی‌شود.

علاوه بر این، ابزار داخلی تغییر نام درایوها در ویندوز اجازه نمی‌دهد حروف A یا B به رسانه‌های جدانشدنی اختصاص داده شوند.

یکی دیگر از دلایل ماندگاری این سنت، عادت کاربران است. از ۳۰ سال پیش کاربران یادگرفته‌اند که درایو سی درایو اصلی به‌حساب می‌آید. این موضوع در هزاران کتاب، آموزش و مقاله تکرار شده و عملاً بخشی از فرهنگ کار با کامپیوتر محسوب می‌شود. وقتی فلاپی‌ها از صحنه کنار رفتند، همه آن‌قدر به C: عادت کرده بودند که دیگر دلیلی برای تغییر این قاعده وجود نداشت. ازآن‌گذشته، این شیوه هیچ مشکل جدی‌ای هم ایجاد نمی‌کرد.

به همین دلایل، ویندوز همچنان درایو اصلی سیستم را از C شروع می‌کند؛ هم به‌خاطر سنت و هم به‌خاطر سازگاری و به‌احتمال زیاد، این وضعیت در آینده هم ادامه خواهد داشت.