وقتی مارها پرواز می‌کنند؛ با استادان سرخوردن در جنگل‌های بارانی آسیا آشنا شوید

مارهای پرنده برای پرش، ابتدا به انتهای شاخه‌ی درخت می‌روند، به شکل «J» آویزان می‌شوند و سپس با نیمه‌ی پایینی بدن، خود را پرتاب می‌کنند. در هوا، از حالت «J» به حالت «S» تغییر شکل می‌دهند و هم‌زمان بدن گردشان را صاف کرده و با باز کردن دنده‌ها، به شکل «C» مقعر درمی‌آیند. صاف‌شدن بدن باعث می‌شود هوا زیر بدن به دام بیفتد و شکل S نیز به آن‌ها ثبات و امکان تغییر جهت می‌دهد.

دلیل پرواز مارهای پرنده و اینکه چرا پرواز می‌کنند، هنوز دقیقاً مشخص نیست. اما تصور می‌شود این رفتار برای فرار از شکارچیان، جابه‌جایی بدون نیاز به رفتن روی زمین و شاید حتی شکار طعمه به کار می‌رود.

هرچند مارهای پرنده عجیب به نظر می‌رسند، توانایی پرواز در میان جانوران درخت‌زی جنوب‌شرقی آسیا نسبتاً رایج است. جنگل‌های بارانی این منطقه میزبان مارمولک پرنده، چندین گونه سنجاب پرنده و حتی قورباغه پرنده والاس (Rhacophorus nigropalmatus) هستند. پژوهش‌ها نشان می‌دهند که وفور درختان بلند دی‌پتروکارپ با تنه‌های تقریباً بدون شاخه، فشار تکاملی مهمی برای رشد این توانایی اعمال کرده است.

اگرچه مارهای پرنده از نظر فنی واقعاً «پرنده» نیستند، در کاری که انجام می‌دهند استادند و حتی الهام‌بخش پژوهش‌های رباتیک شده‌اند. وضعیت جمعیت آن‌ها نیز مطلوب است و هر پنج گونه در فهرست اتحادیه جهانی حفاظت از طبیعت (IUCN) در دسته‌ی «کمترین نگرانی» قرار دارند. بنابراین، اگر در جنگل‌های بارانی جنوب‌شرقی آسیا قدم می‌زنید و با موجودی بالای سرتان برخورد می‌کنید که در هوا سر می‌خورد، شاید پرنده یا خفاش نباشد، بلکه یک مار پرنده باشد.