مغز ما پس از قطع عضو فکر می‌کند اندام ازدست‌رفته همچنان سر جایش است

برای تأیید نتایج، پژوهشگران ابتدا مدلی هوش مصنوعی را آموزش دادند تا از روی اسکن‌های قبل از قطع عضو تشخیص دهد کدام انگشت حرکت داده می‌شود. پس از قطع عضو، زمانی که شرکت‌کنندگان فقط تصور می‌کردند هر انگشت را تکان می‌دهند، مدل همچنان می‌توانست درست حدس بزند کدام انگشت مدنظر است که نشان‌ می‌دهد الگوهای مغزی ثابت مانده‌اند.

در بخش دیگری از آزمایش، پژوهشگران فعالیت قشر حسی‌تنی را هنگام حرکت لب‌ها و تلاش برای حرکت انگشتان پس از قطع عضو اندازه‌گیری کردند. همین آزمایش روی ۲۶ فردی نیز که به‌طور متوسط ۲۳ سال قبل دستشان قطع شده، انجام شد و نتایج مشابه بود.

جان کراکاور از دانشگاه جانز هاپکینز در مریلند می‌گوید: «این مطالعه به شکلی قطعی نشان می‌دهد که مغز نمی‌تواند به‌سادگی بخش‌هایش را جابه‌جا یا بازسازماندهی کند. این تصور که قشر مغز بتواند جای وظایفش را به سرعت عوض کند، اشتباه است.»

برخی تلاش‌ها برای درمان این وضعیت از نشانه‌های دیداری مانند واقعیت مجازی استفاده می‌کنند تا مغز را وادار به بازسازمان‌دهی کنند. اما به گفته مکین، این روش‌ها نتایج متناقضی دارند و هر فایده‌ای ممکن است صرفاً ناشی از اثر دارونما باشد.

در عوض، پژوهشگران پیشنهاد می‌کنند که برای پیشگیری از عارضه درد اندام خیالی، اعصاب قطع شده را به بافت‌های جدیدی که گاهی هنگام جراحی قطع عضو اضافه می‌شوند، متصل کنند. در غیر این صورت، بخش‌های باقیمانده‌ی اعصاب که دیگر با اندام هدف ارتباط ندارند، ممکن است رشد کنند و با ضخیم شدن بافت عصبی باعث ایجاد درد خیالی شوند.

کراکاوِر می‌گوید: «نظریه انعطاف‌پذیری عصبی ناسازگار در مورد درد اندام خیالی بر پایه این تصور بود که مغز می‌تواند خود را بازسازمان‌دهی کند، در حالی که چنین نیست. به نوعی، اکنون روش اندیشیدن به درمان این درد تغییر خواهد کرد، چراکه بنیان نظری پیشین اشتباه بوده است.»

نتایج پژوهش در ژورنال Nature Neuroscience منتشر شده است.