شبی که یک شهر سقوط کرد: داستان بزرگترین و وحشتناک‌ترین سرقت مسلحانه برزیل

شامگاه سی‌ام نوامبر سال ۲۰۲۰، «کریسیوما» نفس‌های آخر یک دوشنبه‌ی معمولی را می‌کشید و خیابان‌های شهر، بعد از یک روز کاری طولانی، آرام‌آرام خالی می‌شدند. چراغ‌های کم‌نور مغازه‌ها خاموش می‌شد و صدای آخرین اتوبوس محلی، در میان کوچه‌هایی که بوی زغال‌سنگ می‌داد، می‌پیچید. هیچ‌کس دلیلی نداشت به چیزی جز فردای معمولی دیگری فکر کند.

این شهر آرام و صنعتی در ایالت جنوبی سانتا کاتارینا، شهرتش بیش از هر چیز مدیون رگه‌های غنی زغال‌سنگ در اعماق خاکش بود نه جنایات خشونت‌بار؛ شهری که شب‌هایش معمولاً بی‌حادثه می‌گذشت. شاید به همین خاطر بود که هیچ‌کس متوجه نشد که یک شبکه‌ی نامرئی، آرام و بی‌صدا، مثل تارعنکبوت دور شهر تنیده می‌شود.

وقتی عقربه‌ها از نیمه‌شب گذشتند، سایه‌های ناشناس در گوشه‌وکنار شهر ظاهر شدند؛ مردانی با لباس تیره و سلاح‌هایی که معمولاً در میدان جنگ دیده می‌شوند، نه در خیابان‌های یک شهر معدنی. هنوز کسی نمی‌دانست که همین سکوت، دقایقی بعد به جهنمی از آتش و گلوله تبدیل خواهد شد و نام کریسیوما برای همیشه از دل خاک زغال‌سنگ به تاریخ خونین جنایت کشیده می‌شود.

حدود ساعت یازده و نیم شب، سرجیو ادواردو فیرمه، مدیر اداره حمل‌ونقل شهری کریسیوما، همراه با تیم کوچک خود مشغول رنگ‌آمیزی آخرین خطوط عابر پیاده در مرکز شهر بود. تا پایان کار تنها چند متر باقی‌مانده بود. همان لحظه‌ای که سرجیو با رضایت به نتیجه نگاه می‌کرد، صدای گوش‌خراش ترمز یک خودرو، سکوت شب را پاره کرد. یک سدان تیره‌رنگ با سرعتی دیوانه‌وار، از جهت مخالف وارد خیابان یک‌طرفه شد و جلوی آن‌ها به طرز خشنی ترمز کرد.

پیش از آنکه سرجیو و همکارانش فرصت واکنش داشته باشند، چهار مرد نقاب‌دار با تفنگ‌های کالیبر ۵۰ همچون اشباحی از دل تاریکی بیرون پریدند. فریادهای خشن و آمرانه خیابان را پر کرد: «ماشین را خاموش کنید! همه روی زمین! پیراهن‌هایتان را از تن در بیاورید!» وحشتی سرد در هوا پیچید.

(هدف سارقان از برهنه‌کردن گروهی از مردم خیابان این بود که از سویی تک‌تیراندازان آن‌ها را با دیگر دزدها اشتباه نگیرند و از طرف دیگر با نشاندن آن‌ها روی زمین مانع از حرکت خودروهای پلیس شوند.)