۵ پروژه جنون‌آمیز مهندسی که اگر ساخته شوند، دنیا را زیرورو می‌کنند
۵ پروژه جنون‌آمیز مهندسی که اگر ساخته شوند، دنیا را زیرورو می‌کنند
بااین‌حال، ایده‌ها و برنامه‌های زیادی برای ساختن چنین مگاپروژه‌ای مطرح می‌شود، شاید چون ما انسان‌ها موجودات جاه‌طلبی هستیم.
برای مثال برخی پیشنهاد داده‌اند که تونل به‌صورت ریلی زیر بستر دریا یا روی آن ساخته شود. اما این ایده با چالش بزرگی به نام رشته کوه میانی آتلانتیک مواجه می‌شود: زنجیره‌ی آتشفشانی عظیمی که مستقیماً در مسیر تونل قرار دارد و آمریکای شمالی را از اروپا و آفریقا جدا می‌کند.
مسیر تونل از زنجیره‌ی آتشفشانی عظیمی می‌گذرد و حتی در صورت تغییر جهت، باز هم این ناحیه سومین منطقه‌ی زلزله‌خیز جهان است
حتی اگر مسیر تونل را تغییر بدهند تا از این منطقه عبور نکند، باز هم نمی‌توان خطر را نادیده گرفت زیرا این منطقه سومین منطقه‌ی زلزله‌خیز جهان است.
گروهی دیگر از تونلی شناور صحبت می‌کنند که ۴۹ متر زیر سطح اقیانوس معلق باشد. در این طرح، تونل به‌جای آنکه در بستر دریا مستقر شود، مانند زیردریایی با تنظیم تعادل هوا و وزنه (بالاست) درون خود، در حالت شناور نگه داشته می‌شود. هزاران کابل نگهدارنده، هر بخش از تونل را در محل خود ثابت نگه می‌دارند.
این طراحی لااقل تونل و مسافران را از فشارهای اقیانوس عمیق در امان نگه می‌دارد و از کشتی‌های در حال عبور و آب‌وهوای طوفانی حفظ می‌کند.
اما اگر قرار باشد چنین سفری واقعاً سریع و مقرون‌به‌صرفه باشد، تنها راه آن استفاده از قطارهای لوله خلأ یا همان VacTrain خواهد بود.
در این مدل مفهومی، قطارها با نیروی شناوری مغناطیسی (مثل قطار مگلو شانگهای)، درون یک تونل خلأ با سرعتی مافوق‌صوت حرکت می‌کنند. کمبود مقاومت هوا به این قطارها اجازه می‌دهد به سرعت‌های فراصوتی تا ۸ هزار کیلومتر بر ساعت برسند.
بااین‌حال وقتی در سریع‌ترین قطار مگلو فعلی با سرعت بالای ۴۶۰ کیلومتر بر ساعت حرکت می‌کند، ساختن وک ترینی که بتواند ۱۷ برابر سریع‌تر برود، به‌اندازه خود ساختن تونل فراآتلانتیکی سخت و چالش‌برانگیز خواهد بود.
چنین سفری فقط در صورتی سریع و مقرون‌به‌صرفه خواهد بود که از قطارهای VacTrain استفاده کنند
برای تحمل چنین شتاب بالایی و اثرات نیروی گرانش، قطار باید در ۱۲۰۰ کیلومتر اول به‌تدریج شتاب بگیرد. این مرحله در یک بخش قفل‌هوا (airlock) انجام می‌شود و حدود ۱۸ دقیقه طول می‌کشد تا قطار به حداکثر سرعت برسد.
صندلی‌های مسافران نیز باید طوری طراحی شوند که بچرخند و بدن را با جهت شتاب هماهنگ کنند. هوای داخلی هر واگن به‌طور مستقل تنظیم می‌شود و تحت فشار کنترل‌شده خواهد بود. قطار پس از این ۱۸ دقیقه با سرعتی بالاتر از گلوله حرکت خواهد کرد و سپس در ۱۸ دقیقه‌ی پایانی، سرعت خود را کاهش می‌دهد.
اگر این برنامه روزی به واقعیت تبدیل شود، مسافران می‌توانند فاصله‌ی لندن تا نیویورک را تنها در ۵۴ دقیقه طی کند. اما همین ایده هم احتمالاً تا آینده‌ای دور در حد خیال و پیش‌بینی باقی می‌ماند. به دلایل کاملاً واضح، تونلی صد برابر طولانی‌تر از تونل مانش هرگز توسط دولت‌های دو سر اقیانوس اطلس جدی گرفته نمی‌شود.
نظر شما چیست؟ فکر می‌کنید ممکن است اجرای یکی از این طرح‌های بلندپروازانه را در طول زندگی‌مان شاهد باشیم؟ کدام‌یک از این پروژه‌ها واقعاً ارزش سرمایه‌گذاری و ساخت را دارند؟
منبع : زومیت
