ماراتن تکامل در استرالیا؛ مارمولک‌های سقنقور ۲۵ بار دربرابر زهر مار مقاوم شده‌اند

برخی جهش‌ها در مکان‌های دیگر، مقاومت ضعیف‌تری ایجاد می‌کنند، اما همچنان به برخی مارمولک‌ها کمک می‌کنند از گزش جان سالم به در برند و این ویژگی را به نسل بعد منتقل کنند. بعضی از مارمولک‌ها بعداً جهش دومی نیز در جای دیگری از ژنوم به دست آورده‌اند و گاهی دو جهش با اثر کم می‌توانند در کنار هم اثر بسیار بیشتری داشته باشند.

حتی جهش در یک مکان واحد نیز گاهی مستقل از هم رخ داده است. برخی مارمولک‌ها دارای جهش یکسان، خویشاوند نزدیک نیستند، بنابراین آن جهش را از جد مشترک به ارث نبرده‌اند و جداگانه تکامل داده‌اند.

در این رقابت تکاملی، مارها هم دست روی دست نگذاشته‌اند و زهرهای پیچیده‌ای تکامل داده‌اند. فرای می‌گوید از آنجا که جهش‌های موجود تنها می‌توانند اتصال سم به یک ناحیه مشخص از گیرنده را مهار کنند، سموم مارها تحت فشار انتخابی قرار دارند تا قابلیت اتصال خود را به نواحی دیگر همان گیرنده یا حتی سایر اجزای فیزیولوژیکی بدن طعمه توسعه دهند. این فشار تکاملی به تنوع و پیچیدگی بیشتر در ترکیب و عملکرد زهر مارها منجر می‌شود؛ چرا که آن‌ها برای غلبه بر مقاومت‌های موجود در شکار، باید راه‌های جدیدی برای تأثیرگذاری بر سیستم بیولوژیکی میزبان پیدا کنند.

گرچه پیچیدگی‌های موجود در زهر مارها درمان انسان در موارد گزیدگی را دشوار می‌کند، آلفا نوروتوکسین همچنان بزرگ‌ترین مشکل در بیشتر موارد مارگزیدگی است. فرای توضیح می‌دهد ازآنجا که گیرنده‌ها و عملکردشان در سراسر قلمرو جانوری بسیار محافظت‌شده و مشابه‌اند، هر چیزی که به درک ما از این گیرنده‌ها کمک کند، طراحی پادزهر را بهبود می‌بخشد. امروزه به جای تکیه بر آنتی‌بادی‌های سنتی، تمرکز اصلی بر شناسایی نقاط کلیدی برای طراحی پادزهر است.

پژوهش در مجله‌ی Journal of Molecular Sciences منتشر شده است.