۸۰ سال پس از «آن روز»؛ میراث بمباران اتمی ژاپن و خاطرات سانسورشده بازماندگان

اثرات فوری بمب، شامل گرما، موج انفجار و تشعشعات، تا شعاع ۴ کیلومتری گسترده بود؛ هرچند مطالعات اخیر نشان داده‌اند که بارش رادیواکتیو موسوم به «باران سیاه» به دلیل بادهایی که ابر قارچی را جابه‌جا می‌کرد، بسیار فراتر از این محدوده گسترش یافت. برخی بازماندگان به چپل گفتند که اثرات موج انفجار، از جمله شکسته‌شدن پنجره‌ها یا تخریب سازه‌ها، حتی در شهرها و روستاهای حاشیه‌ای تا فاصله ۳۰ کیلومتری دیده شده بود.

هرچه به مرکز انفجار نزدیک‌تر بودی، احتمال آسیب شدید بیشتر می‌شد. در فاصله ۳۶۰ متری از مرکز انفجار، تقریباً هیچ چیز باقی نمانده بود؛ در فاصله ۴ کیلومتری، نیمی از ساکنان جان باختند. حتی در فاصله ۱۱ کیلومتری، افراد دچار سوختگی درجه سه شدند که ناشی از اثرات تشعشعات بود. پرتوهای نوترونی همچنین به سطح زمین نفوذ و آن را رادیواکتیو کردند.

ابر قارچی از تپه‌های استان‌های همجوار قابل مشاهده بود. کسانی که خارج از شعاع مستقیم انفجار بودند، ممکن بود در ابتدا هیچ نشانه خارجی از جراحت نداشته باشند؛ اما در روزها، هفته‌ها، ماه‌ها و سال‌های بعد دچار بیماری شده و از دنیا می‌رفتند. کسانی هم که برای کمک به مجروحان وارد شهر می‌شدند، در معرض تشعشع قرار می‌گرفتند.

تشعشعات حتی کودکانی را که آن زمان در رحم مادر بودند، تحت تأثیر قرار داد. بیماری‌های شایع ناشی از تابش شامل ریزش مو، خونریزی لثه، کاهش انرژی (که در ژاپنی به آن «دیگر اراده‌ای نیست» می‌گفتند)، درد، و تب‌های شدید و مرگبار بود.

دولت ژاپن حدود ۶۵۰ هزار نفر را به‌عنوان افرادی که تحت تأثیر بمباران اتمی هیروشیما و ناگاساکی قرار گرفته‌اند، به رسمیت شناخته است. هرچند بیشتر آن افراد اکنون درگذشته‌اند، براساس آمار وزارت کار، بهداشت و رفاه تا ۳۱ مارس ۲۰۲۵ حدود ۹۹٬۱۳۰ نفر هنوز زنده‌اند و میانگین سن آن‌ها اکنون ۸۶ سال است.

در یک برنامه رادیویی پس از بمباران اتمی، امپراتور هیروهیتو تسلیم ژاپن را اعلام کرد و از مردم خواست «رنج غیرقابل تحمل را تحمل کنند». او بدون آنکه به طور مستقیم از حمله هسته‌ای نام ببرد، به «بی‌رحم‌ترین سلاح‌هایی» اشاره کرد که توسط نیروهای متفقین به کار رفته بود. به دلیل حس بد نسبت به شکست، شرمساری از گذشته امپراتوری ژاپن و نقش این کشور در جنگ و همچنین سانسور و ناآگاهی از واقعیت سلاح‌های هسته‌ای، این تصور شکل گرفت که کشته‌شدگان و مجروحان هیباکوشا صرفاً «قربانیان» (生贄になる) برای صلح جهانی بوده‌اند.

تقریباً هفت سال طول کشید تا یاماناکا نیروی کافی برای داشتن یک زندگی نسبتاً عادی را به دست آورد و به سختی توانست از دبیرستان فارغ‌التحصیل شود. او بعدها به بیماری‌های مختلف خونی، قلبی، چشمی و تیروئیدی و همچنین ضعف سیستم ایمنی مبتلا شد؛ علائمی که ممکن است با قرارگرفتن در معرض تشعشع مرتبط باشد.

دختران یاماناکا نیز آسیب دیدند. در سال ۱۹۷۷، وقتی دختر بزرگش ۱۹ ساله بود، سه بار تحت عمل جراحی برای درمان سرطان پوست قرار گرفت. در سال ۱۹۷۸، دختر دومش که ۱۴ سال داشت، به لوسمی مبتلا شد. در سال ۱۹۸۷، دختر سومش مجبور به عمل جراحی برداشت تخمدان شد.