برده‌های آفریقایی، ۱۲۰۰ سال پیش شورشی ده‌ساله را در عراق رهبری کردند

پیتر جی براون، نویسنده اول مطالعه، باستان‌شناس موسسه فرهنگ و تاریخ رادبود هلند و دانشگاه دورهام بریتانیا، به لایوساینس گفت با توجه به سن نزدیک برخی از پشته‌ها و زمان شورش، این احتمال زیاد است که مردمی که شورش کردند، همان کسانی بودند که در ساخت برخی از این پشته‌ها نقش داشتند.

نتایج همچنین نشان می‌دهد ساخت پشته‌ها تا مدت‌ها پس از پایان شورش ادامه داشته است. به گفته‌ی نویسندگان، علت اینکه کار روی پشته‌ها در اواسط قرن سیزدهم متوقف شد، می‌تواند حمله مغول به منطقه باشد که به غارت بغداد در سال ۱۲۵۸ منجر شد.

شورش قرن نهم اولین شورش زنج نبود. براساس متون تاریخی، آن‌ها در سال‌های ۶۸۹ تا ۶۹۰ و ۶۹۴ تا ۶۹۵ نیز شورش کرده بودند. با‌این‌حال،این شورش‌ها به‌سرعت سرکوب شدند. درمقابل، شورش سوم باعث شد بیش از یک دهه ناآرامی در منطقه ادامه یابد تا اینکه دولت عباسی دوباره کنترل اوضاع را به دست گرفت.

زندگی به‌عنوان برده‌ای که وظیفه‌اش حفر کانال‌ها بود، بسیار طاقت‌فرسا بود و متون قرون وسطی سرنخ‌هایی درباره زندگی زنج‌ها در آن دوران ارائه می‌دهند. منابع مکتوب از اردوگاه‌های کاری‌ سخن می‌گویند که در سراسر منطقه کانال پراکنده بودند و در هر اردوگاه، گروه‌هایی متشکل از ۵۰ تا ۵۰۰ برده نگهداری می‌شدند. برده‌ها تحت نظارت افرادی به نام نماینده یا ارباب بودند. منابع تاریخی نشان می‌دهند با آن‌ها بدرفتاری می‌شد، اما جزئیات دقیقی از شرایط زندگی آ‌ن‌ها در دست نیست.

برده‌ها باید کانال‌ها را با دست حفاری می‌کردند و خاک را به شکل تپه‌هایی بزرگ روی هم می‌ریختند. آن‌ها احتمالا برای جابجایی رسوبات از حیواناتی مانند الاغ استفاده می‌کردند. براون می‌گوید پس از ساخت کانال‌ها، لازم بود آن‌ها به‌طور مرتب تمیز شوند تا قابل استفاده بمانند، چون آب، گل‌ولای را با خود حمل می‌کند و این گل‌ولای در بستر کانال‌ها ته‌نشین می‌شود. اگر رسوبات ته کانال‌ها به‌طور منظم پاکسازی نمی‌شدند، کانال‌ها به تدریج غیرقابل استفاده می‌شدند.

آدام علی، استادیار زبان عربی در دانشگاه تورنتو پژوهش جدید را جالب می‌خواند، اما هشدار می‌دهد که نمونه‌ها فقط از چهار مورد از تپه‌های خاکی گرفته شده‌اند و برای تایید نتایج به تحقیقات بیشتری نیاز است. علی که در پژوهش مشارکتی نداشته است، به لایوساینس گفت: «به‌نظر من این مطالعه مسیر تازه‌ای را برای گفت‌وگو و بررسی‌های بیشتر درباره این تپه‌های خاکی و اطلاعاتی که می‌توان از آن‌ها به دست آورد، می‌گشاید.»

کریستینا ریچاردسون، استاد زبان‌ها، فرهنگ‌ها و تاریخ خاورمیانه و جنوب آسیا در دانشگاه ویرجینیا نیز می‌گوید احتمال استفاده مداوم از بردگان آفریقایی در کانال‌ها پس از شورش اهمیت زیادی دارد. او می‌افزاید، این نتایج غیرمنتظره‌اند، چون با این دیدگاه رایج در تضاد هستند که بعد از سرکوب شورش زنج در سال ۸۸۳، مردم خاورمیانه دیگر از بردگان شرق آفریقا برای کارهای کشاورزی استفاده نمی‌کردند.