پایان سینما؟ هوش مصنوعی گوگل با ۱٫۵ دلار فیلمی می‌سازد که با واقعیت مو نمی‌زند!

با ظهور معماری‌های جدید و آموزش مدل‌های آینده با مجموعه‌ی داده‌های بسیار بزرگ‌تر و قدرت محاسباتی عظیم، این سیستم‌ها احتمالاً ارتباطات آماری عمیق‌تری بین مفاهیمی که در ویدئوها مشاهده می‌کنند، ایجاد خواهند کرد. نتیجه‌ی این آموزش، خود را به‌طور چشمگیری در کیفیت و همچنین توانایی تعمیم بیشتر به پرامپت‌های نوظهور، نشان خواهد داد.

حتی با وجود خطاهای مدل‌های کنونی، نگرانی عمیقی از خطرات مولد‌های ویدیو در میان کاربران شکل گرفته است. بسیاری معتقدند که به دلیل پتانسیل فریبندگی این فناوری، دنیا در آستانه‌ی یک چالش بزرگ قرار دارد. البته دلیل خوبی هم برای این نگرانی وجود دارد، چراکه شبکه‌های اجتماعی در حال حاضر به شدت متکی به کلیپ‌هایی است که توسط کاربران به اشتراک گذاشته می‌شوند.

به‌لطف پیشرفت هوش مصنوعی، اکنون می‌توان بخش بزرگی از این کلیپ‌ها را به راحتی و به‌طور کامل جعل کرد. با استفاده از این تکنولوژی، می‌توان نسخه‌های دیجیتالی و جعلی از افراد ساخت که با استدلال‌های ایدئولوژیک، افکار عمومی را دستکاری کرده و به طور گسترده منتشر شوند.

ویدئوهای جعلی قبل از Veo 3 نیز از طریق روش‌های مختلف قابل تولید بودند که اغلب نیاز به دانش تخصصی، سخت‌افزارهای قوی و نرم‌افزارهای خاص داشت. اما اکنون هر کاربری، بی‌نیاز از مهارت‌های برنامه‌نویسی، نرم‌افزار گران‌قیمت و ساعت‌ها کار طاقت‌فرسا، به سادگی و با تایپ یک پرامپت و سه دقیقه انتظار، به محتوای ذهنی‌اش دست می‌یابد.

رسانه‌های تکنولوژی حداقل از سال ۲۰۱۹، درباره‌ی پتانسیل فریبنده‌ی محتوای هوش مصنوعی واقع‌گرایانه، هشدار داده‌اند. همچنین، درباره‌ی توانایی آینده‌ی افراد برای آلوده کردن سابقه‌ی تاریخی با اطلاعات نادرست تولیدشده توسط هوش مصنوعی نیز بارها بحث‌هایی مطرح شده است.

در اغلب تحلیل‌ها، از اصطلاح «تکینگی فرهنگی» برای نشان دادن زمانی استفاده می‌شود که حقیقت و داستان در رسانه، غیرقابل تشخیص می‌شود. البته تکینگی فرهنگی نه تنها به ماهیت فریبنده‌ی محتوای تولیدشده، بلکه به حجم عظیم رسانه‌هایی بستگی دارد که با هوش مصنوعی، تولید می‌شوند.

رومیان ۸۰ سال قبل از میلاد مسیح، قوانینی علیه جعل داشتند و مردم از زمان اختراع عکاسی، عکس‌ها را دستکاری کرده‌اند. آنچه امروز تغییر کرده است، امکان فریب نیست، بلکه در دسترسی و مقیاس آن خلاصه می‌شود. با توانایی مدل Veo 3 در تولید ویدئوهای متقاعدکننده با دیالوگ و جلوه‌های صوتی همگام، شاهد تولد فریب رسانه‌ای نیستیم، بلکه شاهد همگانی شدن آن هستیم. آنچه زمانی در هالیوود میلیون‌ها دلار برای جلوه‌های ویژه هزینه داشت، اکنون با پول خرد انجام می‌شود.

همزمان با قدرتمندتر و مقرون‌به‌صرفه‌تر شدن این ابزارها، بدبینی نسبت به رسانه‌ها افزایش خواهد یافت. اما سوال این نیست که آیا می‌توانیم به آنچه می‌بینیم و می‌شنویم، اعتماد کنیم؛ بلکه سوال این است که آیا می‌توانیم به کسی که آن را به ما نشان می‌دهد، اعتماد کنیم؟ در عصری که هر کسی می‌تواند تنها با ۱٫۵ دلار، یک ویدئوی واقع‌گرا از هر چیزی تولید کند، اعتبار منبع خبر به نقطه‌ی اتکای اصلی برای دریافت حقیقت تبدیل می‌شود.