بیگانگان زمینی؛ آیا وقت آن رسیده که خودمان دست به خلق حیات فرازمینی بزنیم؟

حتی با وجود ابزارهایی برای تشخیص قطعی حیات در انسلادوس، دانشمندان احتمالاً به‌سختی بتوانند اثرات مخرب احتمالی ورود میکروب‌های بیگانه به یک اکوسیستم فرازمینیِ شکننده را پیش‌بینی کنند. مورگان کیبل، دانشمند علوم سیاره‌ای در آزمایشگاه پیش‌رانش جت ناسا در مؤسسه‌ فناوری کالیفرنیا می‌گوید:

ما ابزارهایی بسیار حساس داریم، اما فکر نمی‌کنم در حال حاضر آن‌قدر حساس باشند که بتوانند با اطمینان اعلام کنند که یک جهان فاقد حیات است.

کیبل بر این باور است تا وقتی هر گوشه و شکافی را بررسی نکرده باشیم نمی‌توان با قاطعیت گفت حیات وجود ندارد. هرچند انسلادوس کوچک است (تقریباً هم‌اندازه ایالت آریزونا)، چنین کاری همچنان فوق‌العاده دشوار خواهد بود.

همچنین برخی قوانین یا دست‌کم دستورالعمل‌هایی درباره‌ی آلودگی احتمالی اکوسیستم‌های بیگانه وجود دارد. کمیته پژوهش‌های فضایی (COSPAR) که کنسرسیومی بین‌المللی برای پیشبرد علوم فضایی است، دستورالعمل‌های اخلاقی مشخصی درباره‌ی کاوش انسلادوس و اروپا (قمر مشتری که احتمالاً آن هم اقیانوسی زیرزمینی دارد) وضع کرده است. این دستورالعمل‌ها بیان می‌کنند که باید احتمال آلودگی توسط هر فضاپیما یا اجزای آن در مدت ۱۰۰۰ سال پس از تماس، به‌طور ناچیز و نزدیک به صفر باشد. در این دستورالعمل‌ها آمده است:

پیش‌نیازهای لازم برای پرواز از کنار اروپا و انسلادوس، مدارگردها و سطح‌نشین‌ها از جمله کاهش بار زیستی را باید در جهت کاهش احتمال آلودگی ناخواسته‌ی آب زیرسطح انسلادوس یا اروپا اجرا شوند تا احتمال آلودگی ناخواسته‌ی آب زیرسطحیِ اروپا یا انسلادوس به کمتر از 1×10^-4 به ازای هر مأموریت کاهش یابد.

بنابراین هر سطح‌نشینی که بخواهد حتی برای مدت کوتاهی روی یکی از این قمرها فرود آید، باید کاملاً استریل باشد. از آنجایی که رسیدن به استریل کامل می‌تواند غیرممکن باشد، هر میکروبی که احتمالاً جان سالم به در ببرد، باید با احتمال بسیار کمی با اقیانوس زیرزمینی در مدت هزار سال آینده تماس پیدا کند. کیبل می‌گوید: «ما برای خودمان یک ضرب‌الاجل زمانی تعیین کرده‌ایم تا بتوانیم مشکلات احتمالی را اصلاح کنیم.» به‌بیان‌دیگر، اگر پژوهشگران سطح انسلادوس را آلوده کنند، هزار سال فرصت خواهند داشت تا راهی برای جلوگیری از گسترش آلودگی به اقیانوس زیرزمینی پیدا کنند.

اگر پژوهشگران بتوانند با اطمینان نسبی بگویند که هیچ حیاتی در انسلادوس وجود ندارد، آنگاه پرسش‌های بیشتری درباره‌ی مراحل بعدی در جهت تلقیح حیات به این قمر مطرح می‌شود. کاکل می‌گوید انجام درست آزمایش در اولین تلاش فوق‌العاده مهم خواهد بود؛ زیرا اگر حیات یک‌بار شکل بگیرد، دیگر نمی‌توان آزمایش را از ابتدا تکرار کرد. مگر آنکه چندین اقیانوس زیرزمینی مجزا روی انسلادوس وجود داشته باشد که به دانشمندان امکان اجرای چندین آزمایش موازی را بدهد.

یکی از روش‌های تلقیح حیات به انسلادوس می‌تواند واردکردن متانوژن‌ها به آنجا باشد؛ میکروب‌های ساده‌ای که قادر هستند هیدروژن و دی‌اکسید کربن را به بیومَس (ماده زیستی) تبدیل کنند. کاکل می‌گوید:

از نظر تئوری، وقتی این کار را انجام دهید، پایه‌ای از یک زنجیره غذایی را ایجاد کرده‌اید. سپس ممکن است صبر کنید و ببینید چه می‌شود، یا میکروب‌های دیگری را وارد کنید که از متانوژن‌های زنده یا مرده تغذیه کنند و از آنجا به بعد، سیستم به تدریج پیچیده‌تر شود. چیزی که ممکن است ببینیم، نوعی آزمایش است که قرن‌ها یا حتی هزاران سال طول می‌کشد.