اگر تصویر دنیا در چشم وارونه است، چرا آن را عادی می‌بینیم؟

اما نوری که از عدسی عبور می‌کند، در مسیر دچار وارونگی می‌شود. به بیان دقیق‌تر، نوری که از بالای جسم می‌آید، روی بخش پایینی شبکیه می‌افتد و نوری که از پایین جسم می‌آید، در بالای شبکیه قرار می‌گیرد. بنابراین، تصویری که به شبکیه می‌رسد از نظر فیزیکی وارونه است. البته وارونگی به این معنا نیست که مغز دوباره تصویر را مثل آینه «برمی‌گرداند»؛ بلکه واقعیت پیچیده‌تر است.

مفهوم وارونگی تصویر روی شبکیه، در نگاه اول ممکن است گیج‌کننده به نظر برسد. ولی در حقیقت، مغز ما هیچ مشکلی با این موضوع ندارد. تجربه‌ی روزمره‌ی انسان‌ها نشان می‌دهد که مغز، بدون کوچک‌ترین مشکلی با تصاویر وارونه کار می‌کند. ما همه‌چیز را به‌درستی درک می‌کنیم، راه می‌رویم، اشیا را جا‌به‌جا می‌کنیم و با محیط اطراف تعامل داریم.

آنچه در نهایت به شکل تصویر در ذهن ما شکل می‌گیرد، نتیجه‌ی رمزگذاری الگوهای فعالیت نورون‌ها، سلول‌های مغزی پردازشگر اطلاعات در بخش‌های مختلف مغز است. در واقع، این الگوها اطلاعات مربوط به هرآنچه را که می‌بینیم، رمزگذاری می‌کنند. موقعیت اشیا نسبت به سایر عناصر صحنه، جایگاه بدن در فضا و حرکات فرد، همگی در رمزگذاری نقش دارند.

تا زمانی که الگوهای رمزگذاری‌شده در ارتباط با یکدیگر سازگار و منسجم باشند، مغز نیازی به بازگرداندن تصویر ندارد. تصویر وارونه نیز همان تصویری است که باید باشد، چون با تمام بافت اطلاعاتی اطرافش هم‌راستا است.

به‌نقل‌از کانورسیشن، نمونه‌های تجربی بسیاری برای اثبات توانایی مغز در پردازش تصاویر وجود دارد. برخی مطالعات، انعطاف‌پذیری مغز در برابر تغییرات بزرگ در ورودی‌های بصری را با استفاده از عینک‌هایی که تصویر را وارونه می‌کنند، بررسی کرده‌اند. این عینک‌ها باعث می‌شوند تصویر محیط به‌جای وارونگی، به‌صورت «درست» روی شبکیه بیفتد، ولی این تصویر برای مغز که به تصویر وارونه عادت دارد، عجیب و غیرعادی به نظر می‌رسد.

در دهه‌ی ۱۹۳۰، دو دانشمند اتریشی با انجام «آزمایش عینک اینسبروک» نشان دادند مغز چقدر از توانایی سازگاری با چنین تغییراتی برخوردار است. شرکت‌کنندگان در مطالعه برای چند هفته تا چند ماه، از عینک‌هایی استفاده می‌کردند که تصویر جهان اطرافشان را کاملاً وارونه می‌کرد.