اختلال عصبی عملکردی چیست، چه علائمی دارد و چگونه درمان می‌شود؟

در صورت عدم درمان، حدود نیمی از افرادی که به اختلال عصبی عملکردی مبتلا هستند، به همان حالت باقی خواهند ماند یا علائمشان بدتر خواهد شد. بااین‌حال، آغاز به درمان به کمک پزشک باتجربه می‌تواند فرآیند بهبودی را در صورت درمان زودهنگام تسریع کند.

برای اختلال عصبی عملکردی داروهای خاصی وجود ندارد، اما توان‌بخشی شخصی‌سازی‌شده تحت راهنمایی پزشکان با تجربه توصیه می‌شود. برخی افراد ممکن است به تیمی از پزشکان چندرشته‌ای نیاز داشته باشند که شامل فیزیوتراپیست‌ها، کاردرمانگرها، گفتاردرمانگرها، روان‌شناسان و پزشکان می‌شود.

افراد همچنین به اطلاعات دقیق در مورد وضعیت خود نیاز دارند؛ زیرا درک و باورهای درست در مورد این اختلال نقش مهمی در بهبودی دارند. اطلاعات دقیق به بیماران کمک می‌کند تا انتظارات واقعی‌تری داشته باشند، اضطراب را کاهش دهند و می‌تواند افراد را قادر سازد تا در بهبودی خود فعال‌تر باشند. درمان عارضه‌های مشترک مثل اضطراب یا افسردگی هم می‌تواند سودمند باشد.

ریشه‌‌ی اختلال عصبی‌عملکردی به تاریخ جنسیت‌زده‌ی جد پیشاعلمی آن، یعنی هیستری بازمی‌گردد. میراث هیستری سایه‌ای بلند بر این اختلال انداخته و به تعصب‌های زن‌ستیزانه در درک و درمان آن کمک کرده است. این زمینه‌ی تاریخی باعث شده که همچنان برچسب‌های منفی به این اختلال زده شود؛ به طوری که علائم اغلب به‌عنوان مشکلات روانی شناخته می‌شدند.

زنان با علائم عملکردی اغلب اوقات با بدبینی و طردشدن مواجه می‌شوند. در برخی موارد با انگ‌زنی، مراقبت نادرست و مدیریت ضعیف هم آسیب‌های قابل توجهی به آن‌ها وارد شده است. پزشکی مدرن تلاش کرده است تا با شناخت اختلال عصبی عملکردی به‌عنوان یک وضعیت مشروع، این تعصبات را برطرف کند.

فقدان آموزش کافی برای  متخصصان پزشکی بر این بدنامی تأثیر می‌گذارد. بسیاری از پزشکان به  اعتماد به نفس و دانش پایین درباره‌ی توانایی‌شان برای مدیریت اختلال اشاره کرده‌اند.

خوشبختانه آگاهی، پژوهش و علاقه به این زمینه در دهه‌ی گذشته افزایش یافته است. بسیاری از رویکردهای درمانی از جمله فیزیوتراپی تخصصی، درمان‌های روان‌شناختی و تحریک غیرتهاجمی مغز رو به افزایش هستند.

سازمان‌ها و شبکه‌های حمایتی رهبری‌شده توسط بیماران در حال پیشرفت هستند و از بهبود سیستم‌های بهداشتی، تحقیقات و آموزش حمایت می‌کنند. هدف این است که بیماران، خانواده‌هایشان، پزشکان و محققان را برای پیشبرد یک استاندارد جدید از مراقبت در سراسر جهان متحد کنند.