با کشف ۱۲۸ قمر جدید، تعداد قمرهای زحل به ۲۷۴ عدد رسید

شاید نکته‌ی جالب این باشد که این اولین بار نبود که تیم یادشده به تعداد قمرهای زحل اضافه می‌کرد. مشاهدات این تیم با CFHT بین سال‌های ۲۰۱۹ تا ۲۰۲۱ باعث اضافه‌شدن ۶۲ قمر جدید به زحل شد.

قمرهای تازه کشف‌شده در دسته‌ی نورس قمرهای زحل قرار دارند؛ گروهی که به صورت وارونه (در جهت خلاف چرخش سیاره) در امتداد مسیرهای بیضوی خارج از حلقه‌های زحل می‌چرخند. ۱۲۸ جرم تازه‌کشف‌شده قمرهای «نامنظم» درنظر گرفته می‌شوند و از شکل کروی فاصله دارند.

تایتان، اولین قمر زحل در سال ۱۶۵۵ توسط کریستین هویگنس کشف شد و در دهه‌های بعد، ژان دومینیک کاسینی قمرهای یاپتوس، رئا، دیون و تتیس را کشف کرد. حدود یک قرن دیگر طول کشید تا قمرهای بعدی پیدا شوند. ویلیام هرشل قمرهای میماس و انسلادوس را در سال ۱۷۸۹ رصد کرد.

در طول ۲۰۰ سال بعد، پیشرفت در فناوری شامل اختراع عکاسی، ساخت تلسکوپ‌های عظیم و پرتاب کاوشگرهای فضایی مانند وویجر ۱ و ۲ و کاسینی به ما امکان دادند تا تعداد به مراتب بیشتری از قمرهای زحل را شناسایی کنیم.

کشف جدید جایگاه زحل را به‌عنوان برنده رقابت قمر منظومه شمسی با بیشترین قمرهای تأییدشده در بین سیاره‌ها تثبیت می‌کند. با کشف ۱۲۸ قمر جدید، ممکن است نام‌گذاری آن‌ها که از قوانین IAU پیروی می‌کنند، مدتی طول بکشد. شاید حتی شاهد افزوده‌شدن اسطوره‌های مختلف باشیم. در هر صورت، باید منتظر بمانیم و ببینیم. تا آن زمان، به هر قمر یک نام تخصیص می‌یابد که از یک رشته اعداد و حروف ساخته شده است.

پژوهشگرها می‌گویند در حال حاضر قمرشناسی برای آینده‌ی قابل پیش‌بینی به پایان می‌رسد؛ حداقل تا وقتی تلسکوپ‌هایی که قادر به تشخیص نشانه‌های کم‌نورتر هستند، ساخته شوند. به گفته‌ی اشتون:

با فناوری فعلی، فکر نمی‌کنم بتوانیم خیلی بهتر از آنچه قبلا برای قمرهای اطراف زحل، اورانوس و نپتون انجام شده است، انجام دهیم.