داستان برند سایون؛ شرکت پیشگام اما گمنامی که سیمبین را خلق کرد
داستان برند سایون؛ شرکت پیشگام اما گمنامی که سیمبین را خلق کرد
سایون علاوه بر تهدیدهای بیرونی نظیر شرکت آمریکایی پالم، از مشکلات درونی نیز رنج می‌برد. با رشد سایون در طول سال‌ها، تقسیم‌بندی‌هایی درون شرکت به وجود آمد؛ Psion Computers برای کار روی دستگاه‌های جیبی، Psion Enterprise برای کار روی دستگاه‌های سازمانی، و Psion Software برای کار بر روی نرم‌افزارها.
درنتیجه‌ی رشد بیش از حد، هیئت مدیره تصمیم گرفت که Psion Software به عنوان شرکتی جداگانه استقلال یابد. به این ترتیب در ۲۴ ژوئن ۱۹۹۸، ۱۳۰ نفر از کارکنان سایون به شرکت تازه مستقل شده‌ی سیمبین (Symbian Ltd) پیوستند.
سیمبین یک سرمایه‌گذاری مشترک از سایون، نوکیا، موتورولا و اریکسون بود که هر کدام حدود یک چهارم از کل سهام را در اختیار داشتند. گلدمن ساکس ارزش شرکت را حدود ۱۵۰ میلیون دلار برآورد کرد. کالی مایرز به عنوان مدیرعامل، پاتر به عنوان رئیس هیئت‌مدیره و بقیه‌ی معاونان نیز از سایون منصوب شدند.
اولین هدف سیمبین جذب هر چه بیشتر مجوزدهندگان بود تا از پیوستن آن‌ها به مایکروسافت جلوگیری کنند
سیمبین با قیمت‌گذاری رقابتی تلاش کرد تا دست مایکروسافت را از تولیدکنندگان سخت‌افزار کوتاه کند. این شرکت تنها ۵ پوند به ازای هر گوشی هوشمند از تولیدکننده دریافت می‌کرد و این مدل قیمت‌گذاری، برای خریداران کوچک و بزرگ، یکسان بود. با این حرکت، سیمبین موفق شد تعدادی از مجوزدهندگان را جذب کند.
در سال ۱۹۹۸، اسکات جانسون که روی طراحی اصلی اپل نیوتن کار کرده بود، به شرکت سیمبین پیوست. او، یوا کریستنسن و نیک هیلی می‌خواستند مطمئن شوند که دستگاه‌های مختلف با فرم‌فاکتورهای متفاوت و روش‌های تعامل متنوع قادر به استفاده از سیستم‌عامل سیمبین باشند. برای این منظور، آن‌ها شش طراحی اولیه با نام‌های سنگ‌های قیمتی، ابداع کردند: Emerald، Sapphire، Ruby، Pearl، Quartz و Crystal. در نهایت این تعداد به پنج و سپس به سه مدل کاهش یافت:
- Pearl متعلق به خانواده دستگاه‌های سبک بود.
- Quartz به دستگاه‌های با قلم (Stylus) اختصاص داشت.
- Crystal به دستگاه‌هایی با کیبورد QWERTY مربوط می‌شد.
هر کدام از این دستگاه‌ها دارای رابط کاربری گرافیکی مخصوص به خود بودند و روش‌هایی متفاوت در مورد نحوه‌ی تعامل کاربران با رابط کاربری ارائه می‌دادند.
- رابط کاربری Quartz در ابتدا در آزمایشگاه طراحی اریکسون در شهر رونه‌بای سوئد ساخته شد. این آزمایشگاه پیشتر توسط سیمبین خریداری شده بود.
- طراحی Crystal توسط نوکیا ساخته شد و هیچ‌گاه با شرکت دیگری به اشتراک گذاشته نشد. هر شرکتی که می‌خواست از این طراحی استفاده کند، باید با نوکیا تماس می‌گرفت.
- هیچ شرکتی طراحی Pearl را توسعه نداد.
در کنار خروجی شرکت، سیستم اداری سیمبین به هیچ‌وجه شبیه به سایون نبود. در همان سال اول، برای برنامه‌نویس‌های جوان و پرانرژی کاملاً روشن شد که باوجود جلسات طولانی، هیچ‌گاه تصمیمات نهایی گرفته نمی‌شود زیرا اریکسون و نوکیا هر پیشنهادی از سیمبین را خیلی کُند پاسخ می‌دادند. نوکیا به تدریج شروع به اعمال نفوذ برای کنترل بیشتر بر شرکت کرد، چراکه به بزرگترین فروشنده گوشی هوشمند در دنیا تبدیل شده بود.
نوکیا با ارائه‌ی رابط کاربری سری ۶۰، عملاً طراحی Pearl را نابود کرد
تا اینجای کار، سیمبین به جای تبدیل شدن به یک شرکت پرتکاپو و ایده‌پرداز، بیشتر به عنوان یک شرکت مشاور عمل می‌کرد که می‌توانست طراحی مرجع دستگاه‌ها را بگیرد و آن را به سخت‌افزار مشتریان تطبیق دهد. در نهایت سه طراحی اولیه‌ی دستگاه‌ها به تدریج منسوخ شدند و جای خود را به طراحی‌های جدیدتر دادند.
در نوامبر ۲۰۰۱، در نمایشگاه COMDEX، نوکیا رابط کاربری سری ۶۰ را با نوکیا ۷۶۵۰ معرفی کرد که طراحی Pearl را به فراموشی سپرد. معرفی این گوشی یک اتفاق بزرگ بود، زیرا اولین‌های بسیاری را به نام خود ثبت کرد: اولین دستگاه با سیستم‌عامل سیمبین که به تولید انبوه رسید و اولین گوشی نوکیا که با دوربین VGA، قابلیت‌های MMS، بلوتوث و GPRS را ارائه می‌داد.
منبع : زومیت
