در نهایت، می‌توانیم استدلال کنیم که آسانسورها به احساس ناخوشایند مشترکی می‌افزایند که به‌تازگی در دنیای مدرن شناخته شده است. «فضای لیمینال» به محیط‌های خالی و متروکی می‌گویند که اغلب ترسناک، وهم‌انگیز و حتی خیالی به نظر می‌رسند. احساس مشترک «فضاهای لیمینال» میان بسیاری از افراد، حسی است که انسان در مواجهه با محدودیت‌های مرزی به آن دچار می‌شود.

لیمینالیتی، مفهومی انسان‌شناختی است و از احساسی ریشه می‌گیرد که در زمان تجربه‌ی حالت‌های تغییر دریافت می‌کنیم. لیمینالیتی از کلمه‌ی لاتین «لیمن līmen» گرفته شده که به معنای درگاه یا آستانه است. این حالت‌ها از طریق معماری فضا، مانند راهروها و راه‌پله‌ها و حتی جاده‌ها ایجاد می‌شود.

در سال‌های اخیر، فضاهای لیمینال که آسانسورها را نیز شامل می‌شوند، توجه بسیاری از کاربران اینترنت را به خود جلب کرده‌اند. کاربران شبکه‌های اجتماعی و انجمن‌های مختلف، ژانری را ایجاد کرده‌اند که شامل به اشتراک‌گذاری تصاویر فضاهای مرزی آشنا، اما ناخوشایند و آزاردهنده است. این تصاویر، حسی را برمی‌انگیزند که بسیاری از افراد ادعا می‌کنند از پاسخ‌های احساسی نگران‌کننده‌ای ریشه می‌گیرد.

برخی افراد چنین فضاهایی را بسیار وهم‌آلود و آزاردهنده می‌دانند. این پدیده حاکی از ایجاد حسی ناخوشایند و حیاتی در مورد مکان‌هایی آشنا مانند آسانسور است، حتی زمانی که ما از آن‌ها به عنوان بخشی عادی و معمول از زندگی روزمره‌ی خود استفاده می‌کنیم.