آیا برای نجات گونه‌های آسیب‌پذیر باید آن‌ها را تکامل دهیم؟

نجات ژنتیکی ایده‌ی جدیدی نبود. دانشمندان در تلاشی بی‌نظیر موفق به احیای جمعیت کوچکی از پلنگ‌ها درون‌زاد از فلوریدا شدند و برای این کار جمعیت‌ مجزایی از پلنگ‌های تگزاس را وارد کردند؛ اما این روش، حفاظت سنتی را نقض می‌کند که بر اساس آن جمعیت‌های زیستی منحصر‌به فرد باید از نظر ژنتیکی خالص باشند و جدا نگه‌داری شوند. در واقع این روش نوعی تغییر الگو به شمار می‌رود.

آمیزش دو نوع متفاوت از عسل‌خوارها می‌تواند ویژگی‌های منحصربه‌فرد آن‌ها را به خطر بیندازد و گونه‌هایی پیوندی ناسازگار را تولید کند. انتقال حیوانات بین جمعیت‌های مختلف همچنین می‌تواند به بیماری، ایجاد گونه‌های مهاجم جدید یا از بین رفتن ثبات اکوسیستم‌ها به شیوه‌های غیرقابل پیش‌بینی بینجامد.

همچنین از سال ۲۰۱۷، پرندگان گیپسلند بخشی از برنامه‌ی آمیزشی عسل‌خوار کلاه‌دار در حفاظتگاه هیلزویل بودند. در اسارت مزایایی وجود دارد؛ برای مثال زوج گونه‌های ترکیبی در مقایسه با زوج‌های عسل‌خوار کلاه‌خوددار، جوجه‌های مستقل‌تری را به ازای هر آشیانه تولید می‌کنند. تاکنون ده‌ها عسل‌خوار پیوندی در حیات وحش آزاد شده‌اند.

کارشناسان Zoos Victoria و موناش در حال کار روی نجات ژنتیکی دیگر گونه‌ها مثل صاریغ لیدبیتر استرالیایی هستند که یک نوع جانور کیسه‌دار درختی است. صاریغ‌های دشتی و عسل‌خوار کلاه‌خوددار به صورت مشترک در مرداب‌های یلینگ‌بو زندگی می‌کنند. تا سال ۲۰۲۳، تنها ۳۴ صاریغ دشتی باقی ماندند. اولین نوزاد این گونه ماه گذشته در حفاظتگاه هیلزویل متولد شد.

دانشمندان امیدوارند با ارتقای گوناگونی ژنتیکی بتوانند انعطاف گونه‌ها را در مواجهه با خطرهای احتمالی افزایش دهند و ممکن است برخی گونه‌ها برای بقا نیاز به خصلت‌های ویژه‌ای داشته باشند. گوناگونی ژنتیکی درواقع طرحی برای مقابله با آینده است.