آیا این روباه باستانی زمانی بهترین دوست انسان‌ها بود؟
آیا این روباه باستانی زمانی بهترین دوست انسان‌ها بود؟
دکتر لبراسور با همکاری سینتیا ابونا، زیست‌شناس در مؤسسه‌ی تکامل آرژانتین و چندین محقق دیگر، دی‌ان‌ای باستانی برداشت‌شده از نمونه‌های استخوان ساعد و مهره‌های حیوان را تجزیه‌و‌تحلیل کردند تا هویت اسکلت را به طور قطعی ثابت کنند.
اگرچه دی‌ان‌ای باستانی تخریب شده بود، تیم محققان بخشی از کد ژنتیکی روباه را بازسازی کردند. سپس، محققان کد ژنتیکی را با ژنوم کامل سگ‌های اهلی و سگ‌سانان زنده‌ی آمریکای جنوبی، مانند گرگ یال‌دار، مقایسه و تایید کردند که حیوان مدفون در محوطه‌ی کانیادا سکا، همان دی‌آووس باستانی است.
همچنین، بررسی ژنتیکی نظریه‌ی دورگه‌سازی روباه‌های باستانی را نیز رد کرد. برخی از دانشمندان گمان می‌کنند که ۹۰۰ سال پیش، سگ‌های اهلی در زمانی که به پاتاگونیا رسیدند، با روباه‌ها جفت‌گیری کردند. این امر باعث ضعیف‌شدن خزانه‌ی ژنی روباه‌ها و به‌وجود‌آمدن سگ‌های هیبریدی می‌شود که می‌توانند در رقابت با روباه‌های اصیل، آن‌ها را از میدان به در کنند.
اما دکتر لبراسور و همکارانش دریافتند که روباه‌های منقرض‌شده، به احتمال زیاد از نظر ژنتیکی با سگ‌های اهلی بسیار متفاوت هستند و این دو در صورت جفت‌شدن، نمی‌توانند فرزندان بارور داشته باشند. در عوض، تأثیر فزاینده‌ی انسان بر محیط‌زیست محلی و اقلیم در حال تغییر، ممکن است نقش پررنگ‌تری در نابودی این گونه داشته باشد.
معمای دیگر، این بود که چرا بقایای روباه در محوطه‌ی تدفینی کانیادا سکا دفن شد. تاریخ‌گذاری رادیوکربن استخوان‌های روباه و استخوان‌های انسان‌های گور، نشان داد که سن هر دو با هم مطابقت دارد. تشابه در میزان پایداری استخوان‌های هر دو گونه نیز نشان می‌دهد که آن‌ها همزمان با هم دفن شده‌اند.
علاوه بر این، محققان علائم ایزوتوپی حفظ‌شده در دندان‌های روباه را نیز بررسی کردند. بیشتر سگ‌های وحشی تقریباً فقط گوشت می‌خورند، اما بخشی از رژیم غذایی روباه را مواد گیاهی ذرت‌مانند تشکیل داده بود. انسان‌های مدفون در کانیادا سکا نیز از همین مقدار مواد غذایی مشابه تغذیه می‌کردند. بدین صورت، محققان نتیجه گرفته‌اند که این حیوان با شکارچی گردآورنده‌های پیشاتاریخی غذا می‌خورد و بخشی از دایره‌ی افراد نزدیک آن‌ها بود.
روباه باستانی مانند انسان‌های همراهش غذا می‌خورد و مانند آن‌ها دفن شد
یافته‌ی جدید، نکته‌ی تازه‌ای را به شواهد فزاینده‌ی پیشین اضافه می‌کند و نشان می‌دهد که روباه‌ها و دیگر سگان بومی، بخش مهمی از زندگی جوامع باستانی آمریکای جنوبی بودند. برای مثال، بقایای انسان‌ها در محوطه‌های تدفینی در پرو و آرژانتین با زیور‌آلات ساخته‌شده از دندان‌های حیوانات روباه‌مانند تزئین شده است. همچنین، شواهد باستان‌شناسی در شیلی نشان می‌دهد که دیگر سگان نیز بخشی از رژیم غذایی محلی بوده‌اند.
دکتر گرندال دنگلاد که بقایای روباه در رسوبات عصر برنز کشف‌شده در شبه‌جزیره‌ی ایبری را مطالعه کرده است، می‌گوید رابطه‌ی بین روباه و انسان‌های باستانی ممکن است از طریق تغذیه‌ی منظم ایجاد شده باشد و محتمل است که این روباه‌ها فقط نقش همراه و همدم انسان‌ها را بازی کرده باشند.
به نظر می‌رسد که این روباه در کنار بومیان شکارچی گردآورنده‌ی اولیه در منطقه زندگی می‌کرده است، اما دکتر لبراسور می‌گوید در پذیرفتن این روباه به عنوان حیوان خانگی خودش مردد است. او می‌گوید: «من فکر می‌کنم که این حیوان احتمالاً رام شده بود، اما نمی‌توانید آن را مثل حیوان خانگی معمولی در نظر بگیرید.»
منبع : زومیت
