ستاره‌شناس‌ها روشی جدید برای جست‌وجوی تمدن‌های فرازمینی پیشنهاد می‌دهند

در سال ۲۰۱۸، ستاره‌ای عجیب نظر دنیا را به خود جلب کرد. KIC 8462852 معروف به ستاره‌ی بویاجیان یا ستاره‌ی ابرسازه‌ فضایی، درخششی غیرمعمول داشت. معمولا وقتی سیاره‌ای به دور ستاره‌اش می‌چرخد، مقدار مشخصی از نور ستاره را مسدود می‌کند و باعث می‌شود نور ستاره از دید ناظر زمینی به‌صورت موقتی کاهش پیدا کند.

پژوهشگرها با بررسی ستاره‌ی بویاجیان به درخشش متغیر آن پی بردند. به‌این‌ترتیب شکی بزرگ مبنی بر وجود کره‌ دایسون در اطراف ستاره به وجود آمد. کره‌های دایسون ابرسازه‌های تئوری عظیمی هستند که توسط تمدن‌های فرازمینی پیشرفته در اطراف یک ستاره برای برداشت انرژی ساخته می‌شوند.

البته، توضیحات مربوط به بویاجیان با ابهامات زیادی همراه بود، اما ستاره‌شناس‌ها در نسخه‌ی پیش‌انتشار مقاله‌ی خود پیشنهاد دادند که احتمالا کره‌های دایسون بهترین فرضیه برای وجود تمدن‌های پیشرفته نیستند و در عوض فرضیه‌ی پایدارتری را پیشنهاد دادند: جابه‌جایی سیاره‌ها با پرتوهای لیزر.

بر اساس توضیحات پژوهشگرها، وقتی فریمن دایسون نظریه‌ی کره‌ی دایسون را ارائه داد، از وجود میلیاردها سیاره‌ی احتمالی حتی در کهکشان خودمان اطلاع نداشتیم. آن‌ها در مقاله‌ی خود می‌نویسند: «با چنین فراوانی از سیاره‌ها، نیازی به تخریب کل منظومه‌ی سیاره‌ای برای ساخت کره دایسون نیست. علاوه‌براین، برای ساخت فقط یک پوسته‌ی ضخیم ۸ تا ۲۰ سانتی‌متری به تمام مواد سنگی منظومه شمسی ازجمله زمین نیاز است.»

در عوض پژوهشگرها به بررسی انرژی لازم برای جابه‌جایی سیاره‌ها در مدارهای مختلف پرداختند. بر اساس این فرضیه، تمدن پیشرفته می‌تواند با هدف جستجوی منابع یا جابه‌جایی کمربند حیات منظومه‌ی ستاره‌ای خود، کل سیاره‌ها را جابه‌جا کند. این تغییرات را می‌توان با شتاب ثابت با استفاده از لیزرهای پرقدرت انجام داد که در نهایت به انتقال مارپیچی تدریجی از یک مدار به مدار دیگر می‌انجامد.

شاید گونه‌هایی مثل ما برای چنین برنامه‌ای آماده نباشند، با این حال اگر فرازمینی‌ها این روش را پیاده‌سازی کرده باشند، چیزی برای جستجو خواهیم داشت. پژوهشگرها متوجه شدند که لیزرها با فناوری‌های فعلی و با هزینه‌ی نسبتا پائین قابل آشکارسازی هستند. حتی اگر این تمدن‌ها تلاش کنند خود را پنهان کنند، می‌توان آن‌ها را پیدا کرد.

پژوهشگران می‌گویند اگر تمدن‌های فرازمینی قادر به جابه‌جایی سیاره‌ها با استفاده از لیزر باشند، به احتمال زیاد توانایی‌های فناورانه برای انجام این کار بدون به جا گذاشتن هیچ ردی را دارند. احتمالا این تمدن‌ها روش‌های پیشرفته‌ی پیشرانه‌ای دارند که هیچ خروجی آشکاری تولید نمی‌کنند؛ بنابراین از کجا بدانیم تمدن‌های فرازمینی سیاره‌ها را به کمربند حیات می‌برند؟ اگر گونه‌های پیشرفته سیاره‌ها را جابه‌جا کرده باشند، احتمالا باید شاهد تعداد زیادی از سیاره‌ها در کمربندهای حیات باشیم.

با رصد منظومه‌های فراخورشیدی مثل تراپیست ۱ که دارای تعداد زیادی سیاره‌ در محدوده‌ی کمربند حیات است، بهتر است به دنبال ردپاهایی از تمدن‌های حرکت‌دهنده‌ی سیاره‌ها باشیم. منظومه‌ی ستاره‌ای کپلر ۲۰ (فیلم بالا) با شش سیاره در نزدیکی ستاره‌ی میزبان، نمونه‌ی جذاب دیگری به شمار می‌رود.

نکته‌ی عجیب این است که برخی سیاره‌های کوچک و بزرگ در فاصله‌ نزدیک یا دور از ستاره‌های خود قرار دارند. این روند با موقعیت رایج قرار گرفتن سیاره‌های کوچک در بخش داخلی و سیاره‌های بزرگ در بخش خارجی منظومه‌ها متفاوت است. همچنین ممکن است چنین منظومه‌هایی به صورت مصنوعی با جابه‌جایی سیاره‌ها به وجود آمده باشند.