همچنین، مطالعه‌ی ژنتیکی اسب‌های باستانی از دودمان جدیدی رونمایی کرد که با اسب‌های اهلی امروزی مطابقت دارد. این دودمان که در زمانی حدود سال ۲۲۰۰ پیش‌از میلاد به‌وجود آمد، به خوبی با شواهد باستان‌شناسی موجود از تصویرسازی اسب‌ها در تدفین‌های ارابه و میان‌رودان در رشته‌کوه اورال، هم‌خوانی دارد.

اورلاندو می‌افزاید که در مقابل، سایر گروه‌های اهلی‌کننده‌ی اسب‌ها، حدود ۴۲۰۰ سال پیش و با هدف پویایی و حرکت به اهلی‌کردن اسب‌ها روی آوردند. زیرا هیچ دودمانی از اسب‌ها، چه در نسل‌های پیشین و چه در نسل‌های بعدی، مانند دودمان اسب‌های آن‌ها در زمین گسترش نیافت.

به گفته‌ی اورلاندو، محرک فرآیند اهلی‌سازی، ممکن است رویدادی اقلیمی باشد که باعث خشکسالی در جنوب غربی آسیا و استپ اوراسیا شد، زیرا اسب‌ها می‌توانستند با سرعت مردم را به مناطق پوشیده از مراتع جدید منتقل و به زنده‌ماندن آن‌ها کمک کنند.

مطالعه‌ی جدید، به شکلی کاملاً قاطعانه اثبات می‌کند که اگرچه فرهنگ گورچالی و سایر فرهنگ‌های اولیه‌ی استپ‌های غربی ممکن است با اسب‌های وحشی در ارتباط بوده باشند، اما اولین اهلی‌کنندگان اسب‌ها نبودند. مدل ژنتیکی مطالعه‌ی جدید، با سایر شواهد موجود نیز هم‌پوشانی دارد.

با وجود اینکه مطالعات قبلی، انسان‌های فرهنگ گورچالی را به دلیل مصرف شیر اسب، به عنوان مسئولان اولین اهلی‌سازی اسب‌ها شناسایی کردند، نقش گورچالی‌ها احتمالاً فقط تلاشی اولیه برای اهلی‌کردن اسب‌های منطقه بوده است. مطالعه‌ی جدید نشان می‌دهد که مردم فرهنگ گورچالی در مهاجرت دسته‌جمعی‌شان از اسب‌ها استفاده نکردند.

پاسخ این پرسش که چرا انسان‌ها تا زمانی که دیگر حیوانات، مانند سگ، گوسفند، گاو و حتی الاغ را اهلی کردند، اسب‌ها را اهلی نکرده بودند، همچنان تا حدودی به صورت راز باقی مانده است. اما انسان‌ها پس‌از اهلی‌کردن اسب‌ها، تقریباً به هر کجا که پا گذاشتند، اسب‌ها را هم در کنارشان داشتند. اورلاندو می‌گوید:

گسترش نسبتاً دیرتر اسب‌ها به‌وضوح توسط مردم انجام شد، زیرا چنین گسترشی در مجموعه داده‌های ما که ۵۰ هزار سال را پوشش می‌دهد، بی‌سابقه بود.