گذر اورانوس از مقابل ستاره‌ای دوردست، فرصتی کمیاب برای مطالعه این غول یخی فراهم کرد

برای مثال، دانشمندان دما و ترکیب استراتوسفر اورانوس، لایه میانی جو آن را اندازه‌گیری کردند. آن‌ها توانستند تغییرات استراتوسفر را از سال ۱۹۹۶ مشاهده کنند. در آن زمان ناسا نگاهی اجمالی به جو اورانوس در آخرین اختفای ستاره‌ای مهمش انداخت. به‌گفته‌ی مقام‌های ناسا، داده‌های جدید می‌توانند به تسهیل تلاش‌های آینده برای اکتشاف اورانوس کمک کنند.

اورانوس که در حال حاضر حدود ۳٫۲ میلیارد کیلومتر از زمین فاصله دارد، سطح جامدی ندارد. در عوض، این سیاره سطحی نرم دارد که ترکیبی از آب، آمونیاک و متان است. پژوهشگران اورانوس را غول یخی می‌نامند؛ زیرا بخش عمده‌ای از فضای داخلی آن از مایعات یادشده تشکیل شده است که همگی نقطه انجماد پایین دارند. جو سیاره نیز عمدتاً از هیدروژن و هلیوم تشکیل شده است.

اما دال، پژوهشگر پسادکتری در مؤسسه فناوری کالیفرنیا می‌گوید: «جو سیاره‌های غول گازی و یخی مثل مشتری، زحل، اورانوس و نپتون، آزمایشگاه‌های جوی استثنایی هستند؛ زیرا آن‌ها سطح جامدی ندارند. این ویژگی به ما امکان می‌دهد که تشکیل ابرها، طوفان‌ها و الگوهای باد را بدون متغیرها و اثرات اضافی ناشی از سطح سخت که می‌تواند شبیه‌سازی‌ها را خیلی سریع پیچیده کند، مطالعه کنیم.»

ناسا می‌گوید اورانوس در شش سال آینده چندین ستاره کم‌نور دیگر را نیز پشت خود پنهان خواهد کرد. اختفای ستاره‌ای بعدی اورانوس که شامل ستاره‌ای به‌مراتب روشن‌تر از ستاره‌ی مسدودشده در ماه جاری است، در سال ۲۰۳۱ رخ خواهد داد.