کلیدی که جهان را روشن کرد؛ داستان تولد ترانزیستور و آغاز عصر دیجیتال

پس از پایان جنگ جهانی دوم، آزمایشگاه بل تصمیم گرفت تمرکز خود را از فناوری‌های نظامی به تحقیق علمی تغییر دهد. در همین زمان، شاکلی مأمور شد تیمی از پژوهشگران را برای جایگزینی تریودها تشکیل دهد. این گروه آزمایش‌های متعددی انجام دادند تا بتوانند ترانزیستوری بسازند که جریان الکتریکی را تقویت کند. یکی از این آزمایش‌ها، فرو بردن سیلیکون داغ در فلاسک بود تا رفتار الکترون‌ها در آن بررسی شود. با وجود این تلاش‌ها، در ابتدا موفق نشدند سیگنالی را که بتواند به‌طور مؤثر تقویت شود، به دست آورند.

سرانجام در سال ۱۹۴۷، والتر براتین و جان باردین تصمیم گرفتند به جای سیلیکون از ژرمانیم استفاده کنند. این تغییر باعث شد فیزیک درون نیمه‌رساناها بهتر درک شود و اولین نمونه‌ی ترانزیستور اتصال نقطه‌ای (Point-Contact Transistor) ساخته شود. در این طراحی، دو نوار نازک طلا توسط فنر کوچکی روی قطعه‌ای از ژرمانیم فشرده می‌شدند. این وسیله ساده قادر بود سیگنال را تا صد برابر تقویت کند، هرچند برای عملکرد صحیح نیاز به تنظیم دقیق تماس‌ها داشت.

یک سال بعد، ویلیام شاکلی با تکمیل این طرح، نوع پیشرفته‌تری به نام ترانزیستور پیوندی (Junction Transistor) را توسعه داد و این مدل درنهایت پایه‌ی تمام ترانزیستورهای مدرن شد و همان طرحی بود که در سال ۱۹۵۰ به ثبت رسید.