کشف ردپاهای ۴هزار ساله در پمپئی؛ مردم باستان پیوسته در معرض تهدید آتشفشان وزوو بودند

اما آنچه ردپاها را منحصر‌به‌فرد و ارزشمند می‌سازد، لایه‌ای از مواد آتشفشانی است که آن‌ها را دست‌نخورده حفظ کرده است. به‌گفته‌ی پژوهشگران، این یافته‌ها «روایتی از لحظات هولناک فرار مردم در برابر خشم آتشفشان است.»

مطالعات زمین‌شناسی پیشین با استفاده از تاریخ‌گذاری رادیوکربن نشان دادند که حدود سال ۱۹۹۵ پیش از میلاد، کوه وزوو فورانی شدید را تجربه کرد که امروزه با عنوان «فوران پومیس آولینو» شناخته می‌شود.

بررسی‌ها نشان می‌دهد که فوران آولینو از نظر شدت و مقیاس، به‌مراتب عظیم‌تر و مخرب‌تر از فوران سال ۷۹ میلادی بوده است. جوامع کشاورزی و دامداری عصر برنز پیشین که در دامنه‌ی کوه آتشفشان زندگی می‌کردند، به‌کل نابود شدند و سکونتگاه‌هایشان نیز در زیر لایه‌هایی ضخیم از خاکستر و پومیس (نوعی سنگ آذرین) مدفون شد.

با این وجود، آثار کشف‌شده از فرار انسان و حیوان در رسوبات آذرآواری، نخستین شواهد شناخته‌شده از فوران آولینو نیست. در سال ۲۰۰۱، پژوهشگران در منطقه‌ی نولا کروچه دل پاپا که یکی از روستاهای عصر برنز محسوب می‌شد و در اثر فوران ویران شد، ردپاهایی مشابهی را شناسایی کردند.

در سال ۲۰۰۶، مطالعات منتشرشده در نشریه‌ی مقالات آکادمی ملی علوم ایالات متحده آمریکا، نشان داد که با آغاز فوران آولینو، هزاران نفر به‌طور ناگهانی و گروهی از منطقه گریختند. محققان معتقد هستند که بیشتر این افراد نجات یافتند، اما زمین‌هایشان برای قرن‌ها سکونت‌ناپذیر باقی ماند.

همچنین، در حفاری‌های اخیر نیز شواهدی از بازگشت انسان‌ها به منطقه‌ی کاسارزانو در قرن‌های بعدی کشف شده است. در این محل، باستان‌شناسان بقایای یک دهکده با سازه‌هایی نیم‌دایره‌ای را کشف کرده‌اند که به سال‌های ۱۲۰۰ تا ۹۰۰ پیش از میلاد، یعنی اواخر عصر برنز، تعلق دارد.

اداره کل باستان‌شناسی در بیانیه‌ی رسمی اعلام کرد: «این مجموعه از یافته‌ها، تداوم حضور انسان در این منطقه در طول هزاران سال را تأیید می‌کند، حتی با وجود تهدید مداوم توسط فوران‌های آتشفشانی.»