چرا در سینما پاپ کورن می‌خوریم؟ دلیلش را نمی‌توانید حدس بزنید

دهه‌ی ۱۹۳۰ در آمریکا، دهه‌ی سقوط اقتصاد بود. کارخانه‌ها ورشکسته می‌شدند. مردم بیکار می‌شدند. همه‌چیز گران شده بود. در چنین شرایطی، تفریح اولین چیزی است که معمولاً حذف می‌شود. اما سینما استثناء بود. چرا؟ چون ارزان بود. یک بلیت سینما چیزی شبیه یک راه فرار بود؛ راه فرار موقت از نگرانی‌های زندگی.

پاپ‌کورن هم دقیقاً همین ویژگی را داشت. ذرت خام ارزان بود، تنها چند سنت قیمت داشت و حتی در دوران تورم هم قابل خرید بود. فروشندگان خیابانی هر روز کنار سینماها صف می‌کشیدند. مردم پیش از ورود یک پاکت می‌خریدند. البته پاپ‌کورن خوراکی طبقه‌ی فقیر نبود، خوراکی همه بود و کم‌کم صاحبان سینما نیز فهمیدند که پاپ‌کورن «رقیب» نیست و می‌توانند به آن به چشم یک فرصت نگاه کنند.

صاحبان سینما با دیدن علاقه‌ی تماشاگران به پاپ کورن، تصمیم گرفتند اوضاع را به نفع خودشان تغییر دهند تا خودشان به‌جای فروشندگان خیابانی سود ببرند. هزینه‌ی یک پاکت پاپ‌کورن در آن زمان چند سنت بود، اما به نظر می‌رسید تماشاگران حتی حاضرند چند برابر بیشتر پول بدهند تا با پاکت پاپ کورن به سینما بروند.