چرا برخی پرندگان از توانایی پرواز برخوردار نیستند؟

وقتی پرندگان در جهت از دست‌دادن قدرت پرواز تکامل پیدا می‌کنند، تغییراتی در بدن آن‌ها رخ می‌دهد. به مرور زمان، عضلات سینه‌ای که برای پرواز استفاده می‌شوند و استخوان سینه که محل اتصال این عضلات است، کوچک‌تر می‌شوند. وقتی پرندگان با زندگی در خشکی سازگاری بیشتری پیدا می‌کنند، استخوان‌های بال آن‌ها کوچک‌تر و ضعیف‌تر و پاهایشان بلندتر و قوی‌تر می‌شود تا بهتر بتوانند روی زمین حرکت کنند. برخی پرندگان به جای پرواز، توانایی‌های بهتری در شنا پیدا کرده‌اند. برای مثال، پنگوئن‌ها عضلات پرواز و همچنین استخوان سینه خود را حفظ کرده‌اند، اما از آن‌ها برای شنا کردن استفاده می‌کنند.

پیتر رایان، استاد بازنشسته پرنده‌شناسی در دانشگاه کیپ‌تاون آفریقای جنوبی می‌گوید پنگوئن‌ها از بال‌هایشان برای حرکت زیر آب استفاده می‌کنند. همچنین، پرنده‌ای به نام ماهیگیرک بی‌پرواز (Pinguinus impennis)  هم از بال‌هایش برای حرکت در آب بهره می‌برد.

در پرندگانی که مدت طولانی است قدرت پرواز خود را از دست داده‌اند، پرهای بلند و سفتی که برای پرواز لازم هستند، ناپدید شده‌اند. در بعضی از گونه‌ها، مثل کیوی‌ها و یلوه جزیره دست‌نیافتنی (Atlantisia rogersi)، پرهای بدن دیگر ساختارهای ریزی به نام ریشک (که شبیه قلاب هستند و به شناور ماندن در هوا کمک می‌کنند) را از دست می‌دهند. همین امر باعث می‌شود پرها نرم‌تر شده و حالتی شبیه خز پیدا کنند.

در پژوهشی که امسال در مجله‌ی Evolution منتشر شد، دانشمندان دریافتند پرندگان بی‌پرواز ویژگی‌های پرهای خود را به ترتیب معکوس از زمانی که ابتدا تکامل یافته بودند از دست می‌دهند. همچنین این تحقیق نشان داد تغییر در ساختار استخوان‌ها قبل از تغییرات در پرها رخ می‌دهند، چون برای رشد و نگهداری استخوان‌ها انرژی بیشتری نسبت به پرها لازم است.