نوکیا ۷۶۰۰؛ گوشی انقلابی با طراحی مشابه قطره اشک!

بدنه‌ی گوشی ترکیبی از پلاستیک باکیفیت و نوارهای رنگی بود. کاربر می‌توانست قاب‌های پارچه‌ای یا پلاستیکی را تعویض کند که در آن زمان ویژگی لوکسی محسوب می‌شد.

رابط کاربری ۷۶۰۰ شبیه گوشی‌های هوشمند سری ۶۰ (مثل ۶۶۰۰) بود؛ اما در واقع از سیستم‌عامل ساده‌تر سری ۴۰ استفاده می‌کرد.

۷۶۰۰ به نمایشگر ۲٫۱ اینچی TFT با وضوح ۱۲۸ در ۱۶۰ پیکسل مجهز بود که توانایی نمایش ۶۵ هزار رنگ را داشت. برای سال ۲۰۰۳، کیفیت و روشنایی این نمایشگر بسیار قابل قبول بود.

منوها آیکون‌بندی شده بودند؛ اما برخلاف گوشی‌های سیمبیان، امکان نصب اپ‌های پیشرفته (SIS) وجود نداشت و کاربر محدود به اپلیکیشن‌های جاوا (J2ME) بود.

نوکیا ۷۶۰۰ یکی از اولین تلاش‌های جدی برای آوردن دوربین کارآمد به گوشی‌های کامپکت بود.

در پشت گوشی دوربینی با سنسور VGA (وضوح ۶۴۰ در ۴۸۰ پیکسل) قرار داشت. شاید امروز خنده‌دار به نظر برسد؛ اما قابلیت فیلمبرداری (هرچند کوتاه) و عکس‌برداری در نور روز با ۷۶۰۰، در آن زمان ویژگی برجسته‌ای بود.

نوکیا ۷۶۰۰ امکان پخش فایل‌های MP3 و AAC را ارائه می‌داد؛ اما یک محدودیت بزرگ وجود داشت: نبود درگاه کارت حافظه. کل فضای ذخیره‌سازی در دسترس کاربر تنها ۲۹ مگابایت بود؛ یعنی شما فقط می‌توانستید حدود ۵ تا ۶ آهنگ با کیفیت متوسط را روی گوشی خود ذخیره کنید.

در زمان عرضه، نوکیا ۷۶۰۰ یکی از سبک‌ترین و کوچک‌ترین گوشی‌های مجهز به شبکه‌ی 3G در جهان بود.

۷۶۰۰ از بلوتوث نسخه‌ی ۱٫۱ پشتیبانی می‌کرد که برای انتقال عکس و آهنگ استفاده می‌شد. اتصال به کامپیوتر و هندزفری از طریق درگاه اختصاصی و بدقلق نوکیا یعنی Pop-Port انجام می‌شد. گوشی جک ۳٫۵ میلی‌متری نداشت و برای گوش‌دادن به موسیقی حتماً باید از هندزفری مخصوص نوکیا استفاده می‌کردید.

نوکیا ۷۶۰۰ نمونه‌ی بارز اولویت‌دادن «فرم» بر «عملکرد» بود. هنگام مکالمه، به دلیل عرض زیاد گوشی، نگه‌داشتنش کنار گوش کمی عجیب به نظر می‌رسید.

با وجود پشتیبانی از بازی‌های جاوا، چیدمان دکمه‌ها در دو طرف نمایشگر باعث می‌شد انجام اکثر بازی‌ها بسیار دشوار باشد.

باتری لیتیوم‌یونی ۸۵۰ میلی‌آمپرساعتی می‌توانست تا ۳-۴ ساعت انرژی لازم برای مکالمه‌ی مداوم یا حدود ۱۲ روز حالت استندبای را تأمین کند که عملکردی معمولی بود.

نوکیا ۷۶۰۰ محصول دورانی است که موبایل‌ها شخصیت داشتند. این گوشی شاید از نظر ارگونومی و تایپ‌کردن یک فاجعه بود و فضای ذخیره‌سازی محدودش عاشقان موسیقی را ناامید می‌کرد، اما به عنوان یک گجت مد روز، مأموریت خود را به درستی انجام داد.

۷۶۰۰ ثابت کرد که نوکیا جرأت انجام کارهایی را داشت که سایر برندها حتی به آن فکر نمی‌کردند. امروزه این گوشی یکی از آیتم‌های محبوب کلکسیونرها است که یادآور عصر طلایی طراحی‌های دیوانه‌وار محسوب می‌شود.