نامه ۴۰ هزار دانش‌آموز: ورود گوشی به مدرسه آزاد شود/ آموزش‌و‌پرورش: آزاد است اما در دست ناظم

همه امضاهای الکترونیکی که این روزها زیر این کارزار ردیف می‌شوند، مدیون دست شکسته یک دختر کلاس هشتمی تهرانی هستند. روزهای نخست بعد از شکستن دست، مدیر مدرسه اجازه داد گوشی‌اش را به کلاس بیاورد تا از تخته عکس بگیرد؛ اما خیلی زود این بزرگواری از او پس گرفته شد. ورود گوشی ممنوع و ثبت و ضبط جزوه‌ها هم تا باز شدن گچ سفید به تاخیر افتاد.

همین وضعیت او را به درست کردن یک کارزار سوق داد. کارزاری که جملاتش را به‌سادگی شروع و درخواستش را مستقیما با خود وزیر مطرح کرده است.

بعد از سلام‌علیک ساده متن آن را این طور شروع می‌کند: «در تمام کشورها، آوردن گوشی سر کلاس درسی برای دانش‌آموزان مجاز است و تداخلی در درس دانش‌آموزان ایجاد نمی‌کند، بلکه به پیشرفت تحصیلی دانش‌آموز نیز کمک می‌کند.» بعد هم درخواستش را این‌ طور ادامه داد: «از شما مسئولین گرامی خواهشمندیم قانون اجازه ندادن به داشتن تلفن همراه در مدرسه را تغییر دهید.»

او کارزارش را بین دوستانش چرخاند و ۱۰ نفر آن را امضا کردند. یک ماه بعد تازه فهمید این فقط مشکل این دانش‌آموزان مدرسه تیزهوشان تهران نیست و ۴۰ هزار و ۶۵۶ نفر (تا لحظه نوشته شدن این گزارش) در سراسر کشور با غیرقانونی بودن ورود گوشی به مدرسه درگیری دارند.

حالا این کارزار در تیک‌تاک و استوری‌های اینستاگرامی دانش‌آموزان دست‌به‌دست می‌شود اما تا اینجای کار واکنش رسمی از سمت وزارت آموزش‌وپرورش به آن داده نشده بود.

سال ۱۴۰۳ بعد از حادثه تلخ آرزو خاوری هم زمزمه‌هایی مبنی بر لزوم در دسترس بودن گوشی برای دانش‌آموزان مطرح شده بود. پدر آرزو در مصاحبه با روزنامه شرق گفته بود که اگر فرزندم گوشی موبایل داشت بعد از برخورد مدیر، قبل از تصمیم برای پایان دادن به زندگی خود شاید با من تماس می‌گرفت. همچنین پیش از این هم یک کارزار دیگر با دو هزار امضا و همین مطالبه شکل گرفته بود که به جایی نرسید.

به جز این‌ها، کمپین دیگری هم به‌صورت موازی با ۶ هزار امضا و همین درخواست وجود دارد. در این مطالبه توضیح بیشتری داده شده و آمده است: «گوشی علاوه بر دسترسی به منابع دیجیتال و منابع‌ آموزشی، بسیاری از والدین را از نگرانی بابت وضعیت فرزندان خود در مسیر رفت‌وآمد به مدرسه در می‌آورد.»

مدارس کشورهای دیگر عموما از این مرحله آزاد کردن یا نکردن ورود گوشی گذشته‌اند. همین هفته قبل پارلمان کره‌جنوبی لایحه‌ای به تصویب رساند که استفاده از موبایل‌ها و دستگاه‌های دیجیتال را در کلاس‌های درس به‌طور سراسری ممنوع می‌کند.

البته در همین قانون هم ورود گوشی ممنوع نشده، فقط داخل کلاس کسی حق استفاده از آن را ندارد. ضمن این که دانش‌آموزان دارای نیازهای آموزشی ویژه یا معلولیت مجاز به استفاده از دستگاه‌ها برای اهداف آموزشی هستند.

اما ماجرا در بیشتر کشورهای پیشرفته مثل آمریکا یا کانادا طبق سیاست‌ها استانی یا دستورالعمل‌های مدرسه پیش می‌رود. البته کفه ترازو در بیشتر این کشورها و همچنین اروپا معمولا به سمت آزاد بودن ورود گوشی به مدرسه و حتی کمک گرفتن از آن سنگینی می‌کند.

در ژاپن تا همین چند سال پیش ورود گوشی به مدارس تقریباً ممنوع بوده ولی از سال ۲۰۱۹ سیاست‌ها از این نظر زیر و رو شد.

مدیر روابط عمومی وزارت آموزش‌وپرورش توضیح می‌دهد که منعی برای همراه داشتن گوشی در مدرسه وجود ندارد، اما استفاده از آن در کلاس درس به دلیل ایجاد مزاحمت ممنوع است.

روابط عمومی وزارتخانه در پاسخ به این که داشتن یا نداشتن گوشی وقتی دست ناظم مدرسه باشد چه فرقی دارد؟ می‌گوید: «به دلیل انتشار گفت‌وگوهای کلاسی و مسائلی که نباید به فضای عمومی نشر پیدا کند، آموزش‌وپرورش با استفاده از گوشی در کلاس مخالفت دارد.»

در گفته‌های روابط عمومی این وزارتخانه آمده است: «ما تأکید می‌کنیم که منعی برای آوردن گوشی به مدرسه وجود ندارد؛ دانش‌آموز می‌تواند تلفن همراه خود را همراه داشته باشد. اما نکته اساسی این است که گوشی همراه نباید وارد محیط کلاس شود، چراکه به‌عنوان یک عامل مخل در فرآیند یادگیری و آموزش شناخته می‌شود.»

با این حساب این طور که آموزش‌وپرورش تاکید می‌کند حتی ۴۰ هزار امضا هم نمی‌تواند سیاست آ‌ن‌ها در موضوع تلفن همراه را تغییر دهد. آن هم به دو دلیل مشخص: اول مخل بودن گوشی برای تمرکز در کلاس و دوم انتشار آنچه داخل کلاس می‌گذرد به بیرون از آن.