موشک استارشیپ می‌تواند زمان سفر به اورانوس را به نصف کاهش دهد

محاسبات قبلی در بررسی ده‌ساله برای فرستادن کاوشگر به اورانوس، با استفاده از موشک فالکون هوی و چند کمک گرانشی از سایر سیاره‌ها انجام شد؛ اما در نهایت بیش از ۱۳ سال طول می‌کشد تا کاوشگر بدین شیوه به اورانوس برسد. این مدت زمانی است که مأموریت باید از نظر عملیاتی و مالی حفظ شود و همچنین مدت زمانی است که احتمال می‌رود کارکنان کلیدی تغییر کنند یا اگر به وضعیت کنونی ناسا نگاه کنیم، تعدیل شوند. درنتیجه رساندن UOP به مقصد نهایی با سرعت بیشتر، بدون شک بهتر است.

اینجاست که استارشیپ وارد می‌شود. با وجود چند مشکل آزمایشی در اوایل سال، وسیله‌ی پرتاب انقلابی اسپیس ایکس به‌تازگی با یک آزمایش موفق به بلوغ خود رسیده است. اگر این روند مثبت ادامه یابد، استارشیپ می‌تواند تا پایان دهه برای استفاده‌ی منظم آماده باشد و گزینه‌ای عملی برای پرتاب مدارگرد و کاوشگر اورانوسی محسوب شود.

علاوه بر افزایش ظرفیت حمل بار، دو ویژگی دیگر استارشیپ آن را برای مأموریت UOP جذاب می‌کند. نخست قابلیت سوخت‌گیری در مدار است. اسپیس ایکس، این موشک را طوری طراحی کرده که بتواند در مدار سوخت را ذخیره و دریافت کند تا بدین وسیله امکان رسیدن بسیار سریع‌تر به مقاصد دوردست فراهم شود. اگرچه این قابلیت هنوز به‌طور کامل نشان داده نشده، آزمایش‌های بعدی قطعاً آن را بررسی خواهند کرد.

ویژگی دیگر، استفاده از خود استارشیپ به‌عنوان «سپر ترمز هوایی» است. در مقاله، پژوهشگران ایده‌ی استفاده از استارشیپ را که به‌طور پیش‌فرض برای تاب‌آوری دربرابر گرمای بازگشت به زمین و مریخ طراحی شده، به‌عنوان سپر برای گرمای ناشی از ترمز هوایی در جو اورانوس را بررسی کردند. در این حالت، استارشیپ به‌جای جداشدن از کاوشگر پس از تأمین نیروی رانش، مدارگرد و کاوشگر را تا منظومه اورانوس همراهی می‌کند و از سیستم حفاظتی حرارتی خود به‌عنوان سپر ترمز هوایی بهره می‌گیرد تا سرعت بین‌سیاره‌ای خود را کاهش دهد و در منظومه باقی بماند.

براساس محاسبات مقاله، ترکیب سوخت‌گیری در فضا و استفاده از استارشیپ به‌عنوان سپر ترمز هوایی می‌تواند زمان رسیدن به منظومه‌ی اورانوس را به نصف کاهش دهد و به حدود شش و نیم سال برساند. همچنین هیچ کمک گرانشی از سیاره‌های دیگر لازم نخواهد بود. حتی با احتساب هزینه‌ی اضافی ارسال یک استارشیپ به اورانوس، این شیوه به‌طور چشمگیری هزینه‌ی عملیاتی مأموریت را کاهش می‌دهد؛ زیرا زمان سفر را عملاً نصف می‌کند.

اگر پنجره‌های پرتاب دهه‌ی ۲۰۳۰ را از دست بدهیم، فرصت بعدی پرتاب در اواسط دهه‌ی ۲۰۴۰ خواهد بود؛ به این معنا که تقریباً ۷۰ سال بین سفر وویجر و مأموریت بعدی فاصله خواهد افتاد. همه‌ی علاقه‌مندان به علوم سیاره‌ای و کاوش فضا باید امیدوار باشند که سازمان‌هایی که ممکن است از چنین مأموریتی حمایت کنند، آماده عمل شوند و از بازگشت به آنجا حمایت کنند، چه با استارشیپ و چه بدون آن.