شواهد فسیلی کشف‌شده در استرالیا تاریخ پیدایش خزندگان را بازنویسی می‌کند
شواهد فسیلی کشف‌شده در استرالیا تاریخ پیدایش خزندگان را بازنویسی می‌کند
بر اساس مطالعه‌‌ای جدید، رد پنجه‌های فسیل‌شده‌ای که در استرالیا پیدا شده‌اند، احتمالاً متعلق به نخستین اعضای شناخته‌شده گروهی هستند که خزندگان، پرندگان و پستانداران را شامل می‌شود. این یافته‌ها نشان می‌دهند که این گروه، یعنی آب‌پرده‌داران، حداقل ۳۵ میلیون سال زودتر از آنچه قبلاً تصور می‌شد، به وجود آمده‌اند.
به‌گزارش نیچر، آب‌پرده‌دارانِ اولیه طوری تکامل یافته بودند که بتوانند روی خشکی تخم بگذارند، زیرا تخم‌هایشان با یک غشای آمنیوتیک پوشیده شده بود که مانع از خشک‌شدن آن‌ها می‌شد. پیش از مطالعه‌ی جدید، قدیمی‌ترین فسیل‌های شناخته‌شده آب‌پرده‌داران در نوا اسکوشیای کانادا کشف شده بود و قدمت آن‌ها به دوره‌ی میانه‌ی کربنیفر، حدود ۳۱۹ میلیون سال پیش، برمی‌گشت. اما یافته‌های جدید نشان می‌دهند که آب‌پرده‌داران در اوایل دوره‌ی کربونیفر، حدود ۳۵۵ میلیون سال پیش هم وجود داشته‌اند.
احتمالا آب‌پرده‌داران در اوایل دوره‌ی کربونیفر وجود داشته‌اند
استیون سالزبری، دیرینه‌شناس دانشگاه کوئینزلند در بریزبین استرالیا می‌گوید: «این کشف هیجان‌انگیز است و اگر ردپاها به‌درستی تفسیر شده باشند، یافته‌ها پیامدهای مهمی برای درک ما از فرگشت چهاراندامان (Tetrapoda) دارند.»
رد پنجه‌ها در یک بلوک ماسه‌سنگی در کرانه‌ی رودخانه‌ی بروکن (Broken River) در منطقه‌ی بارجارگ (Barjarg) در ایالت ویکتوریای استرالیا کشف شدند. این کشف توسط دو نفر از نویسندگان مقاله که دانشمند حرفه‌ای نیستند، انجام شده است.
بلوک ماسه‌سنگی یادشده بخشی از ساختاری بزرگ‌تر است که پیش‌تر بر اساس شواهد رادیومتریک و زمین‌ساختی به دوره‌ی آغازین کربونیفر نسبت داده شده بود. ردپاهای فسیل‌شده‌ی بی‌مهرگان آبزی و ماهی‌هایی نیز که در همان لایه یافت شده‌اند، به همین دوره‌ی زمانی تعلق دارند.
سه مجموعه ردپا که در مطالعه‌ی جدید بررسی شده‌اند، دارای اثرات واضحی از پنجه‌ها هستند که در آن‌ها فرورفتگی‌هایی ناشی از چنگال‌ها دیده می‌شود؛ خصوصیتی که متعلق به خزندگان است و در دوزیستان مشاهده نمی‌شود. جان لانگ، دیرینه‌شناس دانشگاه فلیندرز در آدلاید استرالیا می‌گوید: «وجود این چنگال‌های قلاب‌مانند در ردپاها نشان می‌دهد که حیوان مورد نظر قطعاً شبیه خزندگان بوده است»
بیشتر بخوانید
هیچ‌گونه نشانه‌ای از کشیده‌شدن شکم یا دم در این ردپاها دیده نمی‌شود و نویسندگان مقاله پیشنهاد می‌کنند که آب‌پرده‌دارانی که این ردها را بر جای گذاشته‌اند، توانایی آن را داشته‌اند که هنگام راه‌رفتن روی خشکی، بدن و دم خود را از زمین بالا نگه دارند. اما سالزبری این تفسیر را زیر سؤال می‌برد، چراکه قبول این تفسیر به معنای آن است که این جانوران ساختارهای پیشرفته‌ای برای حرکت پیچیده داشته‌اند؛ موضوعی که با توجه به قدمت بسیار زیاد آن‌ها، تعجب‌برانگیز خواهد بود. او می‌گوید: «به نظر محتمل‌تر می‌رسد که این ردپاها توسط جانوری ایجاد شده که در آب کم‌عمق به‌نوعی سر خورده باشد، نه اینکه واقعاً روی خشکی راه رفته باشد.»
منبع : زومیت
