داستان هواپیماهای بدون‌سرنشین با ماموریت هسته‌ای کابوس‌وار

در ژوئیه ۱۹۴۶، ایالات متحده دو بمب هسته‌ای را در عملیاتی معروف به «عملیات تقاطع» در بیکینی آتول منفجر کرد. اولین بمب در هوا و دیگری زیر آب منفجر شد. به‌نوشته‌ی بی‌بی‌سی، این دو آزمایش اولین آزمایش‌های سلاح‌های هسته‌ای از زمان آزمایش ترینیتی پروژه منهتن در ژوئیه ۱۹۴۵ و اولین انفجارها از زمان تخریب ناگاساکی در ماه بعد بود و شامل نیروی ویژه‌ای متشکل از بیش از ۴۲هزار پرسنل، ۲۵۰ کشتی و ۱۵۰ هواگرد بود تا آزمایش‌ها را راه‌اندازی، اجرا، مشاهده، ثبت و تجزیه‌و‌تحلیل کنند.

اما چگونه می‌توان آزمایش هسته‌ای را مشاهده کرد و تحت نظارت قرار داد، درحالی‌که انفجار و تشعشعات حاصل برای انسان بسیار خطرناک است؟ هواپیماهای بدون سرنشین این کار را انجام می‌دهند.

فیلم مستند انفجار بمب هسته‌ای در بیکینی آتول، هواپیمای جنگنده تک موتوره‌ای را نشان می‌دهد که از میان ابر قارچی رادیواکتیو پرواز می‌کند. هواپیمای مذکور هواگردی عادی نبود، بلکه هواپیمایی بدون خلبان بود و البته، تنها موردی نبود که در جریان این آزمایش‌ها به کار رفت. خارج از دید دوربین، ناوگانی از جنگنده‌های گرومن هلکت و بوئینگ بی-۱۷ فلایینگ فورترس بدون خلبان وجود داشت. این هواپیماهای جنگی که در پایان جنگ جهانی دوم از خط تولید بیرون آمده بودند، با افزودن مجموعه‌ای از ابزارهای کنترل رادیویی بدون سرنشین شده بودند تا به خلبان اجازه دهند هواپیما را از درون هواپیمای کنترل‌کننده در آن نزدیکی، هدایت کنند. برای اندازه‌گیری میزان رادیواکتیویته در ابر قارچی و اثر انفجار بر خود هواپیما، بمب‌ها و تفنگ‌ها با ابزارهای اندازه‌گیری مختلفی جایگزین شده بودند.