بوئینگ بی-۲۹ سوپرفورترس؛ بمب‌افکن جنگ جهانی دوم که از بمب اتم گران‌تر بود

به نوشته‌ی بی‌بی‌سی، تحت فشار قرار دادن کل بدنه‌ی هواپیما بسیار دشوار و پرهزینه بود. بنابراین بوئینگ سه کابین جداگانه‌ی تحت فشار برای خدمه‌ی ۱۱ نفره‌ی بی-۲۹ طراحی کرد.

کابین اول در نوک هواپیما قرار داشت و جایگاه خلبان، کمک‌خلبان، مسئول پرتاب بمب، ناوبر، اپراتور رادیو و مهندس پرواز بود؛ مهندس پرواز وظیفه‌ی نظارت بر چهار موتور عظیم و حساس هواپیما را بر عهده داشت. بین کابین اول و دوم و بالای نخستین محفظه‌ی بزرگ بمب، تونلی وجود داشت که خدمه می‌توانستند از آن عبور کنند. کابین میانی که توپچی‌ها و اپراتور رادار در آن کار می‌کردند، حتی یک توالت شیمیایی و تخت‌هایی برای چرت زدن داشت. هِرن می‌گوید: «خطراتی هم وجود داشت. اگر ناگهان فشار از بین می‌رفت و شما در تونل بین کابین‌ها در حال حرکت بودید، ممکن بود با سرعت گلوله به بیرون پرتاب شوید.»

سرعت بالای هواپیماهای مهاجم در جنگ جهانی دوم باعث می‌شد توپچی‌ها فقط چند لحظه برای نشانه‌گیری فرصت داشته باشند، به‌ویژه وقتی دشمن از روبه‌رو نزدیک می‌شد. تا سال ۱۹۴۴، سرعت جنگنده‌ها به‌طور قابل‌توجهی افزایش یافته بود. کابین‌های تحت فشار بمب‌افکن B-29 به طراحان اجازه داد خارج از چارچوب فکر کنند و به ایده‌ای نو رسیدند: برجک‌های کنترل از راه دور.

دیگر لازم نبود توپچی‌ها خودشان مستقیماً سلاح‌ها را به سمت هدف نشانه بگیرند و امیدوار باشند با شلیک تصادفی جنگنده‌ای را که با سرعت صدها کیلومتر بر ساعت می‌گذشت، مورد هدف قرار دهند.

سامانه‌ی جدید کنترل آتش، با کمک رادار و محاسبه‌ی دما و پایین رفتن گلوله، محل اصابت را تعیین می‌کرد. نخستین بار بود که هواپیما از نشانه‌گیری استفاده می‌کرد که مستقیماً به سلاح متصل نبود. حتی توپچی ارشد می‌توانست در صورت از کار افتادن یکی از توپچی‌ها، کنترل برجک‌های او را به دست گیرد.

کینی می‌گوید این سیستم آخرین نسل از سامانه‌های دفاعی است که توانایی پوشش دادن تمام جهت‌ها و مسیرهای احتمالی حمله به هواپیما را با اسلحه دارد، تا هواپیما در برابر دشمن از هر سمت محافظت شود. وقتی خطر حمله از بین می‌رفت، برجک‌ها می‌توانستند داخل هواپیما جمع شوند تا مقاومت هوا کاهش یابد.

از دیگر نوآوری‌های این هواپیما استفاده از سه چرخ فرود موسوم به ارابه‌ی فرود سه‌چرخه‌ای بود که امروز در تمام هواپیماهای مسافربری وجود دارد.

پروازهای طولانی در ارتفاع زیاد به موتورهای بسیار قدرتمند نیاز داشت. طراحان به سراغ غولی با ۱۸ سیلندر رفتند: موتور رایت آر-۳۳۵۰ دوپلکس سایکلون ساخته‌ی شرکت رایت.