بقایای ماموت‌های ۲۵ هزار ساله، فرهنگ شکار انسان‌های باستانی را آشکار می‌کند

ماموت‌های پشمالو (Mammuthus primigenius)، پستانداران عظیمی بودند که شباهت بسیاری به فیل‌ها داشتند. این حیوانات با ارتفاعی حدود ۳٫۵ متر، در آخرین عصر یخبندان که حدود ۱۱٫۷۰۰ سال پیش به پایان رسید، در مناطق وسیعی از آمریکای شمالی، اروپا و آسیا پراکنده بودند.

ماموت‌ها، منابعی حیاتی برای انسان‌های باستانی به شمار می‌رفتند؛ علاوه‌بر تأمین غذا، از استخوان‌هایشان برای ساخت ابزار و سرپناه و از پوست‌هایشان برای گرما استفاده می‌شد. بیشتر این حیوانات حدود ۱۰ هزار سال پیش دراثر تغییرات اقلیمی و شکار انسان‌ها منقرض شدند؛ اما جمعیت‌های کوچکی در جزایر دورافتاده تا حدود چهار هزار سال پیش زنده ماندند.

محوطه باستان‌شناسی لانگمانرسدورف که محل کشف بقایای ماموت‌ها است، پیش‌تر نیز بین سال‌های ۱۹۰۴ تا ۱۹۰۷ حفاری شده بود. در سال‌های ۱۹۱۹ و ۱۹۲۰، شواهدی از دو کمپ شکار ماموت در این منطقه کشف شد. از آن زمان به بعد، پژوهشگران مختلف از سراسر اروپا در این مکان به کاوش پرداخته‌اند تا اطلاعات بیشتری در مورد رابطه‌ی انسان‌ها و ماموت‌های پشمالو به دست آورند.

حدود ۲۵ هزار سال پیش، قبل از دوران اوج آخرین عصر یخبندان، گله‌های ماموت‌ها از دره‌ی پرشلینگ در اتریش به‌عنوان مسیر مهاجرت استفاده و در این مسیر از علف‌ها و بوته‌ها تغذیه می‌کردند. کشف محوطه‌ی شکار و فرآوری ماموت در لانگمانرسدورف نشان می‌دهد که انسان‌های باستانی به مسیر حرکت سالانه‌ی این حیوانات آگاهی داشته و آن‌ها را در زمان عبور از این دره شکار می‌کردند.

افزون‌براین، کشف تازه دیدگاه جدیدی را در مورد فرهنگ شکار انسان‌ها در آخرین عصر یخبندان ارائه می‌دهد. پژوهشگران مؤسسه‌ی باستان‌شناسی اتریش قصد دارند استخوان‌ها و عاج‌های ماموت‌ها و همچنین، ابزارهای سنگی کشف‌شده را مطالعه کنند تا به جزئیات بیشتری از زندگی این موجودات باستانی و شکارچیان آن‌ها، دست یابند. سپس، بقایا در موزه تاریخ طبیعی وین نگهداری و بعضی از آن‌ها نیز در موزه تاریخ محلی دره پرشلینگ به نمایش گذاشته خواهند شد.