این مجسمه کوچک احتمالاً نخستین پرتره شناخته‌شده از یک وایکینگ است
این مجسمه کوچک احتمالاً نخستین پرتره شناخته‌شده از یک وایکینگ است
پنتز از مقایسه‌ی مهره با نمونه‌های مشابه در سراسر دنیای وایکینگ‌ها، نتیجه گرفته است که این اثر احتمالاً مهره‌ی شاه در بازی باستانی تافل (hnefatafl) است؛ بازی مشابه شطرنج که در سراسر منطقه از محبوبیت بسیاری برخوردار بود. هرچند ریش و بازوهای این شاه ناقص است، پنتز اشاره می‌کند که اغلب پیکره‌های مشابه در حال دست‌کشیدن به ریش بلندشان به تصویر کشیده شده‌اند، امری که می‌تواند نمایانگر تمرکز و قدرت پادشاهان در نمایش جذبه و مردانگی باشد.
بیشتر بخوانید
براساس شواهد، پنتز نتیجه می‌گیرد که مجسمه در حالت کامل خود نیز احتمالاً همان ژست را داشته و «دست‌کشیدن به ریش» به‌عنوان نمادی از قدرت شاهانه و نیروی مردانه در فرهنگ وایکینگ‌ها تلقی می‌شده است. او یادآوری می‌کند:
اشاره به ریش در حماسه‌ها و اشعار اساطیر نورس نیز نمادی از سلامت مرد، توان جنسی و قدرت جنگی بوده است و در واقع، ریش به‌عنوان آلت تناسلی نمادین عمل می‌کرد. هنر وایکینگ‌ها به‌طور مستقیم با نمادهای قدرت و مردانگی و نحوه‌ی نمایش آن‌ها در جامعه‌شان مرتبط بوده است.
پنتز در ادامه توضیح می‌دهد که اگر بپذیریم ریش می‌توانست جایگزین نمادین آلت تناسلی باشد، اهمیت این ژست کاملاً کلیدی خواهد بود و نمی‌توان دست‌کشیدن به ریش را حرکتی آشکاراً جنسی تلقی نکرد. هرچند مهره‌های شطرنج امروزی چنین بار معنایی ندارند، در دوران وایکینگ‌ها تصویر پادشاهی که ریش خود را به این شکل می‌نوازد، احتمالاً زننده و عجیب تلقی نمی‌شده و بیانگر ترکیبی از قدرت سیاسی و قدرت جنسی بوده است.
در نهایت، پنتز اذعان می‌کند که تعبیر پیکره‌های در حال دست‌کشیدن به ریش به‌عنوان «پادشاهان نوازشگر» ممکن است مشکوک یا عجیب به‌نظر برسد، اما برای مخاطب عصر وایکینگ‌ها، درک نوازش ریش به‌عنوان استعاره‌ای جنسی چندان بیگانه نبوده است. این نکته اهمیت بازسازی تاریخی و درک فرهنگی دقیق از رفتارها و هنرهای وایکینگ‌ها را آشکار می‌کند و نشان می‌دهد که معنا و مفهوم نمادها در گذشته می‌تواند بسیار متفاوت از برداشت امروز باشد.
پژوهش پنتز در نشریه Medieval Archaeology منتشر شده است.
منبع : زومیت
