اگر دمای بدنمان ۳۷ درجه نبود، زنده‌زنده خوراک قارچ‌ها می‌شدیم!

برای ۶۶ میلیون سال، اختلاف دمای زیاد بین محیط بیرون (میانگین ۱۵ درجه) و درون بدن ما (۳۷ درجه) تضمین‌کننده‌ی سلامت ما بوده است. قارچ‌هایی که به سرما عادت داشتند، نمی‌توانستند شوک حرارتی ورود به بدن ما را تحمل کنند. این اختلاف دما، سپری نامرئی اما مؤثر بود.

ولی امروز این سپر در حال تضعیف‌شدن است. تغییرات اقلیمی و گرمایش جهانی فقط یخ‌های قطبی را ذوب نمی‌کند، سازگاری قارچ‌ها را هم تغییر می‌دهد. قارچ‌های محیطی ناچار شده‌اند خود را با تابستان‌های داغ‌تر وفق دهند و تحمل حرارتی‌شان را بالا ببرند که به زبان ساده یعنی محدوده‌ی ایمن حرارتی ما کوچک‌تر می‌شود.

اگر شکاف دمایی بین محیط و بدن ما بسته شود، سلاح اصلی ما (گرمای ذاتی بدن) بی‌اثر خواهد شد. قارچ‌ها یاد می‌گیرند که در ۳۷ درجه زندگی کنند و سیستم ایمنی ما که میلیون‌ها سال به این دیوار حرارتی تکیه کرده بود، غافلگیر خواهد شد. گزارش‌ها هشدار می‌دهند که قارچ‌های شهری سریع‌تر با دماهای بالاتر سازگار می‌شوند.

دمای ۳۷ درجه‌ی سانتی‌گراد حاصل میلیون‌ها سال سازگاری زیستی است. دمایی که در آن، سلول‌های ما آموخته‌اند چگونه میان تحرک و پایداری تعادل برقرار کنند و در شرایطی کار کنند که نه فروبپاشند و نه از حرکت بازبمانند.

این عدد ردپای تاریخی طولانی را در خود دارد؛ از دوره‌های سرد اقلیمی گرفته تا رویارویی با بیماری‌ها، زمانی که بدن انسان به‌تدریج آموخت چگونه باتکیه‌بر اختلاف دما میان خود و محیط، از خود محافظت کند.

اما این سازوکار همیشه به پیش‌فرضی نانوشته وابسته بود: خنک‌تر بودن محیط پیرامون. با گرم‌تر شدن سیاره، این فاصله‌ی دمایی در حال کاهش است و یکی از قدیمی‌ترین خطوط دفاعی ما تضعیف می‌شود. گرمایش جهانی فقط یک بحران محیط‌زیستی نیست؛ می‌تواند تعادلی را به هم بزند که حیات انسان برای ده‌ها میلیون سال بر آن بنا شده بود.