استون‌هنج مرموز ممکن است با ماه نیز هم‌راستا باشد
استون‌هنج مرموز ممکن است با ماه نیز هم‌راستا باشد
وقتی صحبت از پیوند با آسمان به میان می‌آید، سازه‌ی پیشاتاریخی استون‌هنج که بیش از همه، به‌خاطر هم‌ترازی‌اش با خورشید مشهور است، احتمالا پیش از همه به ذهن خطور می‌کند.
در شب‌های نیمه‌ی تابستان، هزاران نفر در دشت سالزبری ویلتشر جنوب انگلستان، به دور استون‌هنج جمع می‌شوند تا طلوع خورشید را در راستای سنگ هیل، بیرون از سنگ‌کاری دایره‌ای، شاهد باشند و خورشید خیزان را جشن بگیرند. شش ماه بعد، جمعیت کوچک‌تری در اطراف سنگ هیل جمع می‌شوند تا در نیمه‌ی زمستان، غروب خورشید را در راستای دایره‌ی سنگی تماشا کنند.
اما فرضیه‌ای ۶۰ ساله وجود دارد که می‌گوید در زمان طلوع و غروب ماه، بخشی از استون‌هنج با سکون اصلی ماه هم‌راستا می‌شود. سکون ماه زمانی اتفاق می‌افتد که ماه در نقطه‌ای در مدار خود، در بالاترین یا پایین‌ترین فاصله از خط استوا قرار می‌گیرد. چندین دهه می‌شود که ارتباط میان چینش سنگ‌های خاص استون‌هنج و سکون اصلی ماه شناخته شده، اما این پدیده در استون‌هنج هیچ‌گاه به شکلی اصولی مشاهده و ثبت نشده است.
اکنون، گروهی متشکل از باستان‌شناسان، اخترشناسان و عکاسان از دانشگاه‌های انگلیسی میراث انگلستان، آکسفورد، لستر، بورنموث و همچنین، انجمن سلطنتی اخترشناسان بریتانیا، گرد هم آمده‌اند تا با هدف کشف ارتباط میان این دو، فرضیه‌ی هم‌راستایی ماه و استون‌هنج را بررسی کنند.
شواهد باستان‌شناسی فراوانی وجود دارد که نشان می‌دهد هم‌راستایی خورشیدی، بخشی از طراحی اصلی و ساختار الگویی در معماری استون‌هنج بوده است. حدود ۲۵۰۰ سال پیش از میلاد، مردم خرسنگ‌های عظیم‌الجثه را دور هم چیدند و بنا را ساختند. به نظر می‌رسد که آن‌ها قصد داشتند محور انقلاب تابستانی (طولانی‌ترین روز در نیم‌کره‌ی شمالی) را در معماری استون‌هنج به ثبت برسانند.
شواهد باستان‌شناسی دورینگتون والز در استون‌هنج، مکانی که دانشمندان معتقدند اقامتگاه مردم باستانی در زمان بازدید از استون‌هنج بوده است، نشان می‌دهد که از بین دو انقلابین، نیمه‌ی زمستانی بود که بیشترین جمعیت را به خود جذب می‌کرد.
فرضیه‌ای می‌گوید در زمان طلوع و غروب ماه، استون‌هنج با سکون اصلی ماه هم‌راستا می‌شود
اما استون‌هنج ویژگی‌های دیگری را نیز شامل می‌شود، عناصری مانند ۵۶ گودال یا گودال‌های اوبری که به صورت دایره‌ای چیده شده‌اند، پشته‌ای خاکی، خندق و مشخصه‌های کوچک‌تری مانند چهار سنگ جلوس. این سنگ‌ها به عنوان چهار سنگ سارسنی نیز شناخته می‌شوند، سارسن نوعی ماسه‌سنگ است که در سراسر بریتانیا به وفور یافت می‌شود.
سنگ‌های جلوس با دقت در چهار گوشه‌ی مستطیلی و عمود بر محور طلوع خورشید قرار گرفتند تا مستطیلی تقریباً دقیق را تشکیل بدهند. این سنگ‌ها روزی دایره‌ی سنگی را در بر می‌گرفتند و امروزه فقط دو تا از آن‌ها باقی مانده است. این دو سنگ در مقایسه با همتایان بزرگ‌ترشان رنگ‌پریده به نظر می‌رسند و ارتفاع کمی دارند. پس هدف از قرارگیری این سنگ‌ها چه می‌تواند باشد؟
منبع : زومیت
