ابزارهای قصابی کشف‌شده، از مهاجرت انسان‌ها به هند در سه میلیون سال پیش حکایت می‌کنند
ابزارهای قصابی کشف‌شده، از مهاجرت انسان‌ها به هند در سه میلیون سال پیش حکایت می‌کنند
پیش از آغاز عصر یخبندان، دوره‌ای از گرمایش جهانی احتمالاً به تغییر جهت باران‌های موسمی به سمت شمال منجر شد و به انسان‌های ماقبل‌تاریخ امکان داد از آفریقا مهاجرت کنند. آن‌ها در مسیر خود از استپ قزاقستان و هندوکش عبور کردند و تقریباً سه میلیون سال پیش، سرانجام به شمال هند رسیدند. این نظریه توسط نویسندگان مطالعه‌ای جدید ارائه شده؛ هرچند تاکنون هیچ فسیلی از انسان‌ها با این قدمت در آسیا کشف نشده است.
قدیمی‌ترین بقایای انسانی تأییدشده در خارج از آفریقا تا امروز به حدود ۱٫۸۵ میلیون سال پیش برمی‌گردند که در شهر دمانیسی گرجستان کشف شده‌اند. با این‌حال، در اواسط دهه ۱۹۸۰، باستان‌شناسان چینی استخوان فکی ۲٫۵ میلیون ساله را کشف کردند که تصور می‌شد به برخی از گونه‌های انسان‌تبار تعلق دارد. در کنار آن، مجموعه‌ای ابزار سنگی نیز در محلی به نام لانگ‌گوپو یافت شد.
قدمت ابزارهای سنگی و استخوان‌های قصابی‌شده در پنجاب به ۲٫۹۵ میلیون سال پیش می‌رسد
چند سال بعد، مشخص شد که فک کشف‌شده به گونه‌ای ناشناخته از میمون‌های بی‌دم منقرض‌شده تعلق دارد، اما بیشتر پژوهشگران توافق دارند که ابزارهای سنگی واقعاً ساخته‌ی دست انسان بوده‌اند. با این وجود، بدون فسیل‌های واقعی، تشخیص حضور انسان‌تباران در آن محل در یک بازه‌ی زمانی مشخص دشوار است و مشخص نیست ابزارها چگونه و چه زمانی به آنجا رسیده‌اند.
نویسندگان مطالعه‌ی جدید می‌گویند تعداد زیادی ابزار مشابه لانگ‌گوپو در محلی به نام ماسول در پنجاب هند، یافت شده است که شواهدی انکارناپذیر از قصابی حیوانات توسط انسان‌تباران را به نمایش می‌گذارند. آن‌ها با تعیین قدمت ابزارهای سنگی و استخوان‌های قصابی‌شده به ۲٫۹۵ میلیون سال پیش، در پی بررسی این موضوع هستند که آیا اجداد پیشاتاریخی ما می‌توانستند در این زمان بسیار دور به شبه‌قاره هند رسیده باشند، یا خیر.
پژوهشگران با بازسازی رویدادهای آب‌وهوایی زمان پیش از دوره‌ی مذکور، پیشنهاد می‌کنند که دوره‌ای گرمایش بین ۲٫۹۷ تا ۲٫۹۶ میلیون سال پیش، ممکن است باعث شده باشد که منطقه همگرایی درون‌حاره‌ای تابستانی (ITCZ) از آفریقا و عربستان به سمت شمال حرکت کند.
بیشتر بخوانید
منطقه همگرایی درون‌حاره‌ای تابستانی مسئول تولید بارش‌های موسمی است؛ بنابراین جابه‌جایی می‌توانست مناظر خشک آسیای مرکزی را به اکوسیستم‌های سرسبز تبدیل کند و امکان مهاجرت انسان‌های باستانی به هند را فراهم سازد. در مسیر حرکت، آن‌ها ممکن است با گله‌های اسب‌های وحشی مواجه شده باشند که حدود سه میلیون سال پیش، زمانی که تنگه برینگ یخ زده بود، از آمریکای شمالی عبور کرده و مسیر مشابهی را به سمت ماسول طی کرده بودند.
بااین‌حال، مشکل اصلی در ماسول نیز همانند لانگ‌گوپوی چین، فقدان بقایای انسانی واقعی است. اگرچه شواهد فناوری سنگی و قصابی نشانه‌ای از حضور انسان است، نمی‌توان به‌طور قطع اثبات کرد که اجداد ما در زمان مشخصی در این محل حضور داشته‌اند.
نویسندگان پژوهش تأکید می‌کنند که ادعای آن‌ها قطعی نیست، بلکه صرفاً در حال تشریح فرضیه‌ای ممکن برای چگونگی رسیدن نیاکان ما به هند در چنین زمان دوری هستند. به احتمال زیاد، بیشتر دانشمندان تا زمان کشف فسیل‌های انسانی، نسبت به پذیرش خط زمانی جدید محتاط خواهند بود و همچنان تاریخ ۱٫۸۵ میلیون سال پیش را به‌عنوان نقطه‌ی آغاز خروج از آفریقا معتبر خواهند دانست.
مطالعه در نشریه L’Anthropologie منتشر شده است.
منبع : زومیت
