۲۰۰۰ سال پیش، روم باستان این تکنولوژی‌ها را داشت: موتور بخار و درهای اتوماتیک!

ساعت او مثل سیستمی خودکار و دقیق عمل می‌کرد:

جریان ثابت: او از دو مخزن استفاده کرد. مخزن اول (بالایی) همیشه تا لبه پر نگه داشته می‌شد و آب اضافی از آن سرریز می‌کرد. این تضمین می‌کرد که آبی که از سوراخ آن به مخزن دوم (مخزن اندازه‌گیری) می‌چکد، همیشه فشار ثابت و در نتیجه جریان ثابتی داشته باشد.

اندازه‌گیری: در مخزن دوم، آب به‌آرامی جمع می‌شد. داخل این مخزن دوم، یک «شناور» (چیزی شبیه شناور کولر) قرار داشت که همراه با سطح آب بالا می‌آمد.

نمایش زمان: شناور به یک عقربه یا گاهی یک مجسمه‌ی کوچک متصل بود که روی یک ستون یا صفحه‌ی مدرج حرکت می‌کرد و ساعت را نشان می‌داد.

تنظیم مجدد خودکار: نبوغ واقعی در پایان روز رخ می‌داد. هنگامی که آب به بالای مخزن دوم می‌رسید، وارد یک لوله‌ی سیفون می‌شد. این سیفون به طور ناگهانی و کامل، تمام آب مخزن را تخلیه می‌کرد و شناور به پایین می‌افتاد و ساعت برای روز بعد «ریست» می‌شد.

پس برای این جریان هم راه‌حل شگفت‌انگیزی درنظر گرفتند: آبی که از سیفون تخلیه می‌شد، روی چرخ آبی کوچکی می‌ریخت. این چرخ آبی از طریق مجموعه‌ای از چرخ‌دنده‌های دقیق، صفحه‌ی مدرج زمان را به‌آرامی می‌چرخاند.

چرخش صفحه به‌گونه‌ای تنظیم شده بود که در طول یک سال کامل، ۳۶۵ روز، یک دور کامل می‌زد و به طور خودکار مقیاس ساعت‌ها را با فصل جدید تطبیق می‌داد. این دستگاه در واقع یک کامپیوتر آنالوگ بود که تنها با نیروی گرانش و جریان آب کار می‌کرد.

ذهنیت مهندسی روم تنها به دستگاه‌های دقیق یا مواد جادویی محدود نمی‌شد؛ بلکه به «مقیاس» نیز می‌اندیشید. تغذیه‌ی شهرهای عظیمی مانند رم، که نزدیک به یک میلیون نفر جمعیت داشت، مستلزم تولید انبوه مواد غذایی بود.