یک انسان مدرن و نئاندرتال با هم آمیزش کردند؛ ۱۴۰هزار سال بعد اسکلت فرزندشان کشف شد

جان هاکس، پژوهشگر از دانشگاه ویسکانسین-مدیسون که در تحقیقات جدید مشارکت نداشته است، ضمن ستایش مطالعه‌ و تأکید بر نقش آ‌ن در افزایش درک ما از کودک غار اسکول، خاطرنشان می‌کند که بدون استخراج دی‌ان‌ای که پژوهشگران هنوز موفق به انجامش نشده‌اند، نمی‌توان کودک را به‌طور قطعی یک دورگه دانست. او می‌گوید: «جمعیت‌های انسانی متنوع هستند و حتی بدون آمیزش با گروه‌های باستانی مانند نئاندرتال‌ها، تنوع زیادی در ظاهر و شکل فیزیکی آن‌ها وجود دارد.»

مطالعه‌ای که سال ۲۰۲۴ منتشر شد، نشان داد که ژن‌های نئاندرتال‌ها در ۵۰هزار سال گذشته وارد دی‌ان‌ای ما شده‌اند. پژوهشگران براساس این تجزیه‌وتحلیل ژنتیکی نتیجه گرفتند که صرفاً آمیزش‌های رخ‌داده در همان دوره زمانی، در شکل‌گیری نسل کنونی ما نقش داشته و آمیزش‌های قدیمی‌تر بین نئاندرتال‌ها و انسان‌ها هیچ اثری از خود در جمعیت‌های غیرآفریقایی امروزی برجای نگذاشته‌اند.

به عبارت دیگر، اسکلت کودک یافت‌شده در اسرائیل که تصور می‌شود دختر بوده، احتمالاً متعلق به گروهی در حال تعامل بوده که ژن‌هایشان به جمعیت‌های کنونی منتقل نشده است. هرشکویتز می‌گوید:

حتی امروز ۴۰هزار سال پس از ناپدیدشدن آخرین نئاندرتال‌ها، بخشی از ژنوم ما، بین ۲ تا ۶ درصد نئاندرتالی است. اما این تبادل‌های ژنی بسیار دیرتر، بین ۶۰ تا ۴۰ هزار سال پیش رخ داده است؛ [درحالی‌که] اینجا با فسیلی انسانی سروکار داریم که ۱۴۰هزار سال قدمت دارد. ما در مطالعه‌مان نشان دادیم که جمجمه‌ی کودک، با وجود شباهت کلی به هوموساپینس، به‌ویژه در انحنای طاق جمجمه، دارای سیستم خون‌رسانی درون‌جمجمه‌ای، فک پایین و ساختار گوش داخلی مشابه نئاندرتال‌ها است.

منطقه شام ممکن است به‌دلیل موقعیت جغرافیایی‌اش بین آفریقا، آسیا و اروپا، نقش ویژه‌ای در تعامل و آمیزش گونه‌های انسان‌تبار ایفا کرده باشد. به باور پژوهشگران، این منطقه را می‌توان «ایستگاه مرکزی اتوبوس» برای انسان‌های زندگی‌کننده در دوران پلیستوسن توصیف کرد. بااین‌حال، به‌نظر می‌رسد که نئاندرتال‌های اسرائیل در نهایت در جمعیت هوموساپینس جذب و ناپدید شدند.

مطالعه‌ی جدید همچنین ما را وادار می‌کند که نسبت‌دادن قدیمی‌ترین قبر به انسان خردمند را دوباره زیر سؤال ببریم. آن دمبریکور مالاسه، پژوهشگر مطالعه می‌گوید رفتار آیینی دفن جسد ممکن است از نئاندرتال‌ها، هوموساپینس‌ها یا تعامل میان این دو گروه نشأت گرفته باشد.

مالاسه می‌افزاید: «ما نمی‌دانیم چه کسی کودک را دفن کرده است، آیا این مکان برای دفن اجساد تنها متعلق به یک جامعه بوده، یا جوامعی از شاخه‌های مختلف که با یکدیگر همزیستی و حتی ارتباط و پیوند داشته‌اند، آیین‌ها و احساسات خود را به اشتراک گذاشته‌اند.»

مقاله در نشریه‌ی L’Anthropologie منتشر شده است.