زنی که باید دنیا را از شر «صلح جهانی» نجات دهد؛ ماجرای سریال «پلوریبوس» چیست؟

درنتیجه، سریال شخصیت کارول را به‌عنوان تنها مانع بشریت برای رسیدن به «بهشت روی زمین»، معرفی می‌کند. اما اگر مصونیت او نبود، اصلاً داستانی برای روایت وجود نداشت و همه‌چیز به یک پایانِ کارِ صلح‌آمیز (هرچند پرهزینه) ختم می‌شد. بااین‌حال، ذهن کندویی هرگز کارول را به خاطر این موضوع سرزنش نمی‌کند. اتفاقاً همین رویکردِ کندو است که شخصیت او را به یک ضدقهرمان جذاب و قابل درک تبدیل می‌کند.

آیا این ارتش متشکل‌از موجودیت‌های همه‌چیزدان که بشریت را بلعیده‌اند، استعاره‌ای از خطرات هوش مصنوعی است؟

گیلیگان اعتراف می‌کند که هنگام خلق پلوریبوس (که قبل از ظهور مدل‌های زبانی بزرگ نوشته شده) به هوش مصنوعی فکر نمی‌کرده است. او ترجیح می‌دهد مانند مایکل مان عمل کند که به او گفته بود: «فقط یک داستان خوب تعریف کن، بگذار مخاطب پیامش را کشف کند.»

با این حال، گیلیگان یکی از منتقدان صریح هوش مصنوعی است و این موضوع در تیتراژ سریال با عبارت «این سریال توسط انسان‌ها ساخته شده است»، به ما یادآوری می‌شود.

گیلیگان هوش مصنوعی را «گران‌ترین و انرژی‌بَرترین ماشین سرقت ادبی در جهان» می‌نامد. به عقیده‌ی او، هوش مصنوعی اساساً «یک مشت چرندیات» است تا یک سری میلیاردر، ثروتمندتر شوند.

گیلیگان از این نمی‌ترسد که هوش مصنوعی شغل هنرمندان را بدزدد، اما نگران تهدید «تکینگی» و دستیابی هوش مصنوعی به «آگاهی» واقعی است:

اگر هوش مصنوعی به آگاهی دست یابد، آن‌وقت باید درباره‌ی برده‌داری از نو صحبت کنیم. این عوضی‌های سیلیکون ولی قرار است این موجود را که اکنون آگاه است، برخلاف میل خودش تجاری‌سازی کنند، اینطور نیست؟

در ظاهر، همه‌چیز در دنیای پلوریبوس بی‌نقص به نظر می‌رسد. اگر شما جای کارول بودید، چه می‌کردید؟ آیا تسلیم این لذت مطلق می‌شدید و درخواست یک جزیره‌ی استوایی، بهترین خوراکی‌های دنیا و آسایش بی‌پایان را می‌کردید؟ یا نومیدانه تلاش می‌کردید تا با عزیزان‌تان که انگار در خلسه‌ای دائمی فرو رفته‌اند، ارتباط بگیرید؟ یا شاید هم مانند کارول، در برابر این خوشبختی اجباری مقاومت می‌کردید؟

وقتی خود را جای کارول می‌گذاریم و به ماجرا نگاه می‌کنیم، متوجه می‌شویم که یک جای کار می‌لنگد. او این موضوع را به بهترین شکل برای دیگر افراد مصون توضیح می‌دهد؛ زمانی که از او می‌پرسند چرا با پیوستن مخالف است، درحالی که حتی از آلوده‌شدگان نپرسیده چه حسی دارد، کارول می‌گوید: «چون آنقدر باهوش هستم که بدانم نباید از یک فروشنده‌ی مواد مخدر بخواهم هروئینش را توصیف کند.»