اسکن‌های جدید تایتانیک، از داستان غم‌انگیز واپسین ساعات کشتی پرده برمی‌دارند

به نقل از نشنال جئوگرافیک، روش فوتوگرامتری توسط مهندسی آلمانی به نام آلبرشت مایدنبائر پس از حادثه‌ای تقریبا مهلک در سال ۱۸۵۸ کشف شد مایدنبائر که در آن زمان ۲۴ سال داشت، در حال نقشه‌برداری از یک کلیسای قرن یازدهمی در وتسلار آلمان بود و برای جلوگیری از استفاده از داربست‌های گران‌قیمت، خود را با استفاده از طناب در جعبه چوبی بالا کشید. او وقتی می‌خواست از داخل جعبه‌ی لرزان روی لبه پنجره قدم بگذارد، سر خورد و نزدیک بود از ساختمان سقوط کند، اما به‌سختی توانست خود را به جلو پرت کند و از پنجره وارد شود. پس از این حادثه، مایدنبائر به دنبال راهی برای اندازه‌گیری ریاضی ساختمان‌ها از روی عکس یا به عبارتی اندازه‌گیری سه‌بعدی از تصاویر دوبعدی رفت.

پژوهشگرها با استفاده از فتوگرامتری و لیدار که شامل ارسال پرتوهای لیزر به سمت هدف و اندازه‌گیری زمان بازگشت آن‌ها است، ۷۰۰ هزار تصویر از لاشه و نمایی کامل از تایتانیک را برای مستندی از نشنال جئوگرافیک و آتلانتیک پروداکشنز بازسازی کردند. پارکس استفنسون، تحلیلگر تایتانیک به بی‌بی‌سی گفت:

این شبیه به صحنه جرم است: باید ببینید شواهد دقیقاً چه هستند، و در چه زمینه‌ای قرار دارند. داشتن نمایی جامع از کل محل لاشه، کلید درک اتفاقاتی است که اینجا رخ داده‌اند.

به گفته‌ی پژوهشگرها، مدل‌هایی که تولید شده‌اند شواهد بیشتری در تأیید گزارش‌های شاهدان عینی از غرق‌شدن کشتی ارائه می‌دهند. برای مثال، در اسکن‌ها دیده می‌شود که یکی از پنجره‌های گرد کشتی (پورت‌هول) احتمالاً مستقیماً توسط کوه یخ شکسته شد. این یافته، گزارش‌های بازماندگان مبنی بر ورود یخ به داخل کابین‌ها در هنگام برخورد را تأیید می‌کند.

یکی از جزئیات جالب یافت‌شده در اسکن‌ها، این بود که برخی از دیگ‌های بخار کشتی حالت فرورفته (گود یا معقر) داشتند و یکی از سوپاپ‌ها روی عرشه‌ی عقب کشتی در وضعیت باز قرار داشت. این موضوع نشان می‌دهد که هنگام غرق‌شدن کشتی، دیگ بخار همچنان فعال بوده است. درنتیجه یافته‌ها تأیید می‌کنند که گروهی از مهندسان به رهبری جوزف بل ۵۱ ساله، در کشتی باقی ماندند تا با حفظ فعالیت کوره‌ها، برق کشتی را فعال نگه دارند تا به مسافران و خدمه‌ای که قصد فرار داشتند، کمک کنند. استیفنسون به بی‌بی‌سی گفت:

آن‌ها تا آخرین لحظه برق و نور کشتی را فعال نگه داشتند تا به خدمه زمان بدهند قایق‌های نجات را با مقداری نور و نه در تاریکی مطلق، به آب بیندازند. آن‌ها تا جای ممکن از بروز هرج و مرج جلوگیری کردند و تمام این تلاش‌ها به‌نوعی با آن سوپاپ بخار باز که روی عرشه عقب کشتی باقی مانده، نمادین شده است.

پژوهشگرها ممکن است سرنخ‌های بیشتری در مورد چگونگی دقیق غرق‌شدن کشتی کشف کرده باشند. در حالی که طراحی کشتی به‌گونه‌ای بود که می‌توانست حتی در صورت نفوذ آب به چهار محفظه شناور بماند، شبیه‌سازی‌ها نشان می‌دهند که کوه یخ آسیب را در شش محفظه گسترش داد و در همه آن‌ها سوراخ‌های کوچکی ایجاد کرد. بااین‌حال، نتایج حاصل از شبیه‌سازی هستند و نه شواهد تصویری، چرا که بخش آسیب‌دیده جلوی پایین کشتی در بستر اقیانوس پنهان شده است.

در حالی که کشتی به‌آرامی در حال فروپاشی است، امیدواریم این اسکن‌ها همچنان دیدگاهی ارزشمند را از لاشه ارائه دهند.  استیفنسون هنگام انتشار نسخه‌های پیشین اسکن‌ها در سال ۲۰۲۳ گفت:

ما اکنون داده‌های واقعی داریم که مهندسان می‌توانند از آن‌ها برای بررسی مکانیک واقعی فروپاشی و غرق‌شدن کشتی استفاده کنند و به این ترتیب به داستان واقعی فاجعه تایتانیک نزدیک‌تر شویم. این آغاز فصلی نوین برای نسل بعدی کاوش، تحقیق و تحلیل تایتانیک است.