آمریکا در آستانه رنسانس تراشه‌سازی
آمریکا در آستانه رنسانس تراشه‌سازی
واگذاری مرکزیت تراشه‌ها به اقتصادهای مدرن – و در عصر هوش مصنوعی به یکی از طرفین جنگ رقابتی- موضوعی است که سیاستگذاران در واشنگتن نگران آن هستند. پاسخ آنها به این دغدغه، قانون تراشه‌ها(chips Act) بود؛ بسته ۵۰ میلیارد دلاری از یارانه‌ها، اعتبارات مالیاتی و دیگر جایگزین‌ها تا ساخت تراشه‌های پیشرفته را دوباره به آمریکا بازگرداند و جو بایدن، رئیس‌جمهور آمریکا، درست یک سال پیش و در اوت سال ۲۰۲۲ تصویب قانون آن را امضا کرد.
در چنین شرایطی به نظر می‌رسد این قانون یک اثر مهم داشته باشد. از سال ۲۰۲۰ که نخستین زمزمه‌های تصویب این قانون مطرح شد، سازندگان تراشه اعلام کرده‌اند که تا حالا بیش از ۲۰۰ میلیارد دلار در آمریکا سرمایه‌گذاری کرده‌اند. اگر تمام این سرمایه‌گذاری‌ها طبق برنامه پیش برود، تا سال ۲۰۲۵ کارخانه‌های ساخت تراشه در آمریکا ۱۸ درصد از کل تراشه‌های پیشرو جهان را تولید خواهند کرد.
غول تراشه‌سازی تایوانی یعنی TSMC، برای ساخت دو کارخانه در آریزونا ۴۰ میلیارد دلار هزینه کرده است. شرکت سامسونگ از کره‌جنوبی هم مشغول سرمایه‌گذاری ۱۷ میلیارد دلاری برای انجام همین کار در تگزاس است. قهرمان تراشه‌سازی آمریکا، یعنی اینتل، برای ساخت چهار کارخانه تراشه‌سازی در آریزونا و اوهایو ۴۰ میلیارد دلار هزینه می‌کند. در حالی که قانون تراشه‌ها، نخستین تولدش را جشن می‌گیرد و دولت برای آغاز این سرمایه‌گذاری‌ها آماده می‌شود، هر دو حزب دموکرات و جمهوری‌خواه این اتفاق را یک پیروزی دو حزبی می‌دانند.
اگرچه هر پیروزی ممکن است زودهنگام باشد. کارخانه‌های تولید تراشه‌های پیشرو در آمریکا با سرعت کندتری ساخته می‌شوند و با هزینه بیشتری به راه می‌افتند و کوچک‌تر از رقبای آسیایی خود هستند. با پیچیده‌تر شدن شرایط، زیاده‌روی سرمایه‌گذاری‌های آمریکا در تولیدکنندگان تراشه به زمانی می‌رسد که دست‌کم تقاضا برای محصولات‌شان فروکش کند. این اتفاق در بلندمدت می‌تواند عواقبی برای سودآوری این صنعت داشته باشد.
اندیشکده مرکز امنیت و فناوری‌های نوظهور تخمین می‌زند که شرکت‌های مستقر در چین و تایوان، هر کارخانه جدید را در حدود ۶۵۰ روزه می‌سازند. در آمریکا اما سازندگان باید انبوهی از مقررات دولت محلی، کشوری و فدرال را پشت سر بگذارند و به همین دلیل این زمان برای آنها به ۹۰۰ روز می‌رسد. ساخت‌‌و‌ساز کارخانه که حدود نیمی از سرمایه یک کارخانه جدید را به خود اختصاص می‌دهد، در آمریکا می‌تواند ۴۰ درصد گران‌تر از آسیا هزینه داشته باشد. بعضی از هزینه‌های اضافی برای پیروی از قانون تراشه‌ها پرداخت می‌شوند.
با این حال همچنان هزینه‌های عملیاتی سالانه هم هستند که در آمریکا ۳۰درصد بالاتر از آسیا هستند که بخشی از آن به دلیل بالاتر بودن دستمزدهای کارگران آمریکایی است، البته اگر این کارگران پیدا شوند. در ماه جولای شرکت تایوانی TSMC از تاخیر یک ساله راه‌اندازی نخستین کارخانه خود در آریزونا خبر داد و اعلام کرد که این کارخانه در سال ۲۰۲۵ به مرحله عملیاتی خواهد رسید، چون این شرکت نتوانسته است تعداد کافی کارگران با تجربه کار در صنعت نیمه‌رسانا را در آمریکا پیدا کند.
پروژه‌های کوچک برنامه‌ریزی شده در آمریکا، آسیب بیشتری به اقتصاد این کشور می‌زنند. هر چه یک کارخانه تراشه‌های بیشتری بسازد، هزینه‌های آن پایین می‌آید. شرکت TSMC تصمیم دارد که در کارخانه‌اش در آریزونا ماهانه ۵۰ هزار ویفر (قطعات نیمه‌رسانای ۳۰۰ میلی‌متری) بسازد که مدعی است این میزان، به اندازه تولید دو کارخانه بزرگ خواهد بود. این شرکت در خانه خودش (تایوان) چهار کارخانه بسیار بزرگ دارد که هر کدام از آنها ماهانه دست‌کم ۱۰۰هزار ویفر تولید می‌کنند. موریس چانگ، بنیان‌گذار شرکت TSMC، هشدار داده است که تراشه‌های ساخته شده در آمریکا بسیار گران‌تر خواهند بود.
سی.سی.وی، مدیرعامل فعلی TSMC اشاره کرده است که این شرکت هزینه‌های اضافه را خود به عهده می‌گیرد. او قدرت مالی این کار را دارد، چون TSMC همچنان به ساخت تراشه‌های ارزان‌تر در تایوان و نه در آمریکا ادامه خواهد داد. همین موضوع درباره سامسونگ هم صادق است که حدود ۹۰ درصد از بودجه سرمایه خودش را در خانه خرج خواهد کرد. حتی اینتل هم سرمایه‌گذاری بیشتری در کارخانه‌های خارجی خواهد کرد تا کارخانه‌های مستقر در آمریکا.
در نتیجه اگر تمام سرمایه‌گذاری‌های برنامه‌ریزی شده انجام شوند، آمریکا تراشه‌های پیشرفته کافی برای پاسخگویی به یک‌سوم تقاضای داخلی تولید خواهد کرد. اپل همچنان پردازنده‌های رده‌بالای مورد نیازش برای آی‌فون را از تایوان تامین خواهد کرد. تمام این احتمالات، برای صنعت نوظهور و شکوفای هوش مصنوعی در آمریکا هم صدق می‌کند.
منبع: روزنامه دنیای اقتصاد
