گاف امنیتی آمریکا در پیام‌رسان سیگنال؛ یک خبرنگار به‌اشتباه وارد «گروه جنگ» شد
گاف امنیتی آمریکا در پیام‌رسان سیگنال؛ یک خبرنگار به‌اشتباه وارد «گروه جنگ» شد
براساس پیام طولانی هگست، اولین انفجارها در یمن قرار بود دو ساعت بعد رخ دهد. بنابراین، گلدبرگ در ماشینش در پارکینگ یک سوپرمارکت منتظر ماند و با خود فکر کرد که اگر این چت در سیگنال واقعی باشد، اهداف حوثی‌ها به‌زودی بمباران خواهند شد.
وقتی گلدبرگ حدود ساعت ۱:۵۵، به شبکه‌ی اجتماعی ایکس رفت و کلمه‌ی یمن را جست‌وجو کرد، در کمال ناباوری متوجه شد که در آن لحظه، انفجارهایی در سراسر صنعا شنیده می‌شدند.
گلدبرگ دوباره به گروه سیگنال برگشت. در ساعت ۱:۴۸ بعدازظهر، مایکل والتز پیامی در گروه فرستاد که گلدبرگ به‌طور مستقیم از آن نقل‌قول نکرد و صرفاً گفت که والتز، عملیات را «کاری شگفت‌انگیز» توصیف کرد و دیگر اعضا نیز پیام‌هایی با همین مضمون فرستادند.
وقتی صحبت از ارزیابی خسارت و احتمال کشته‌شدن یک فرد خاص شد، گلدبرگ دیگر تقریباً مطمئن شده بود که این گروه سیگنال، واقعی است.
خروج از گروه سیگنال
گلدبرگ، با درک حقیقتی که تا چند ساعت قبل غیرممکن به نظر می‌رسید، گروه را ترک کرد. او می‌دانست که این عمل، اعلانی خودکار به مایکل والتز، سازنده‌ی گروه، ارسال می‌کند. بااین‌حال، هیچ‌کس در گروه متوجه حضور او نشده بود و هیچ پرسشی هم در مورد دلیل خروج او یا مهم‌تر از آن، هویت «JG»، مطرح نشد.
گلدبرگ صبح روزی که قرار بود مقاله‌اش را منتشر کند، ایمیل و پیامی در سیگنال برای والتز، هگست، جان رتکلیف و دیگر مقامات فرستاد و این سؤالات را مطرح کرد:
- آیا «Houthi PC small group» یک گروه چت واقعی در سیگنال است؟
- آیا آن‌ها می‌دانستند که گلدبرگ در این گروه حضور دارد؟
- آیا به‌طور تصادفی در این گروه اضافه شده بود، یا عمداً دعوت شده بود؟
- اگر عمدی نبود، فکر می‌کردند او کیست؟
- آیا هیچ‌یک از اعضا هنگام اضافه شدن او متوجه هویتش نشدند؟ یا وقتی که گروه را ترک کرد؟
- آیا مقامات ارشد دولت ترامپ معمولاً برای بحث‌های حساس از سیگنال استفاده می‌کنند؟
- آیا آن‌ها فکر می‌کنند که استفاده از چنین کانالی می‌تواند جان پرسنل آمریکایی را به خطر بیندازد؟
دو ساعت بعد، برایان هیوز، سخنگوی شورای امنیت ملی، به سؤالات گلدبرگ پاسخ داد و اصالت گروه سیگنال را تأیید کرد.
هیوز نوشت:
به نظر می‌رسد که این یک زنجیره‌ی پیام واقعی باشد و ما در حال بررسی این موضوع هستیم که چگونه یک شماره به‌طور ناخواسته به گروه اضافه شده است. گفت‌وگوی مذکور، هماهنگی عمیق و دقیق سیاست‌گذاری بین مقامات ارشد را نشان می‌دهد. موفقیت مداوم عملیات علیه حوثی‌ها نشان می‌دهد که هیچ تهدیدی متوجه نیروها یا امنیت ملی نبوده است.
ویلیام مارتین، سخنگوی ونس، هم گفت که با وجود تصوری که پیام‌ها القا می‌کند، معاون رئیس‌جمهور کاملاً با رئیس‌جمهور همسو است و ونس قاطعانه از سیاست خارجی دولت حمایت می‌کند.
گلدبرگ در مقاله‌اش نوشت که تاکنون در عمرش چنین درز اطلاعات امنیتی‌‌ای ندیده است.
ابعاد وسیع درز اطلاعات امنیتی
به گفته‌ی گلدبرگ، استفاده‌ی مقامات امنیت ملی آمریکا از سیگنال برای هماهنگی جلسات و امور لجستیکی غیرمعمول نیست، اما این اپلیکیشن معمولاً برای بحث‌های محرمانه و جزئیات عملیات نظامی مورد استفاده قرار نمی‌گیرد؛ و البته، او هرگز نشنیده بود که یک روزنامه‌نگار به چنین بحثی دعوت شود.
از نظر چندین وکیل امنیت ملی (که آتلانتیک با آن‌ها در مورد «یک سناریوی فرضی» گفت‌وگو کرده بود)، والتز احتمالاً با سازماندهی یک عملیات امنیت ملی از طریق سیگنال، چندین ماده از «قانون جاسوسی» را نقض کرده و این قانون شامل مقررات سخت‌گیرانه‌ای در مورد مدیریت اطلاعات دفاع ملی است.
به‌گفته‌ی وکلا:
- هیچ مقام آمریکایی نباید برای چنین مباحثی گروه سیگنال ایجاد کند.
- اطلاعات مرتبط با عملیات فعال به احتمال زیاد تحت تعریف «اطلاعات دفاع ملی» در این قانون قرار می‌گیرد.
- سیگنال اپلیکیشن تأیید‌شده‌ای برای تبادل اطلاعات طبقه‌بندی‌شده نیست.
- دولت سیستم‌های مخصوص خود را برای این کار دارد.
- بحث درباره‌ی فعالیت‌های نظامی باید در «تأسیسات اطلاعات حساس» (SCIF) انجام شود (بیشتر مقامات امنیتی در سطح کابینه، SCIF مخصوص خود را در خانه دارند).
- مقامات فقط باید از تجهیزات تأییدشده‌ی دولتی برای چنین ارتباطاتی استفاده کنند.
در حالت عادی، استفاده از تلفن همراه در SCIF مجاز نیست، که نشان می‌دهد این مقامات در هنگام ارسال اطلاعات در گروه سیگنال، احتمالاً در مکان‌های عمومی در حال تردد بوده‌اند. اگر گوشی آن‌ها گم می‌شد یا به سرقت می‌رفت، خطر برای امنیت ملی بسیار شدید می‌بود.
به گفته‌ی گلدبرگ، پیت هگست، جان رتکلیف و دیگر مقامات در سطح کابینه احتمالاً اختیارات لازم برای رفع طبقه‌بندی این اطلاعات را دارند. برخی از وکلای امنیت ملی نیز اشاره کردند که مقامات حاضر در گروه سیگنال ممکن است ادعا کنند اطلاعات به اشتراک گذاشته‌شده را از طبقه‌بندی خارج کرده‌اند؛ اما از نظر وکلا، استدلال آن‌ها قانع‌کننده نیست، زیرا سیگنال پلتفرمی تأیید‌شده برای تبادل اطلاعات حساس محسوب نمی‌شود، حتی اگر آن اطلاعات دارای مُهر «فوق سری» نباشد.
مشکل دیگر این بود که والتز برخی از پیام‌های گروه سیگنال را به گونه‌ای تنظیم کرده بود که پس از یک یا چهار هفته ناپدید شوند.
والتز برخی از پیام‌ها را به گونه‌ای تنظیم کرده بود که پس از چند هفته ناپدید شوند
این موضوع پرسش‌هایی را در مورد نقض احتمالی قانون فدرال مربوط به اسناد دولتی مطرح می‌کند، زیرا پیام‌های متنی مربوط به اقدامات رسمی، اسناد دولتی محسوب می‌شوند و باید حفظ شوند. آیا مقامات برای راحتی از سیگنال استفاده می‌کنند؟ یا به این دلیل که پیام‌ها ناپدید می‌شوند؟
به‌گفته‌ی کارشناسانی که آتلانتیک با آن‌ها مصاحبه کرده، استفاده از پیام‌رسان‌هایی مانند سیگنال برای امور رسمی، برای همه‌ی کارکنان دولت ممنوع است، مگر اینکه پیام‌ها فوراً به یک حساب رسمی دولتی ارسال شوند. نقض عمدی این مقررات می‌تواند مبنای اقدامات انضباطی باشد. علاوه‌براین، سازمان‌هایی مانند وزارت دفاع، ارسال پیام‌های الکترونیکی حاوی اطلاعات طبقه‌بندی‌شده را تنها به شبکه‌های دولتی طبقه‌بندی‌شده یا شبکه‌هایی با پروتکل‌های رمزگذاری مورد تأیید دولت محدود می‌کنند.
چندین مقام سابق آمریکایی به آتلانتیک گفتند که از سیگنال صرفاً برای تبادل اطلاعات غیرطبقه‌بندی‌شده و مسائل روزمره، به‌خصوص هنگام سفرهای خارجی که دسترسی به سیستم‌های دولتی آمریکا محدود است، استفاده کرده‌اند.
اما همگی تأکید داشتند که هرگز اطلاعات طبقه‌بندی‌شده یا حساس را در اپلیکیشن سیگنال ارسال نکرده‌اند، زیرا احتمال هک شدن گوشی‌های آن‌ها از سوی سرویس‌های اطلاعاتی خارجی وجود دارد. جالب اینجا است که دونالد ترامپ، هم در دوران نامزدی و هم در دوران ریاست‌جمهوری، بارها خواستار زندانی شدن هیلاری کلینتون شد، صرفاً به این دلیل که از یک سرور ایمیل خصوصی برای امور دولتی در دوران وزارت خارجه‌اش استفاده کرده بود.
این دقیقاً مصداق «افشای اطلاعات» است
بنابراین، می‌توان گفت والتز و دیگر مقامات کابینه، صرفاً با استفاده از سیگنال برای بحث در مورد عملیات محرمانه، سیاست‌ها و قوانین دولتی را نقض کرده‌اند؛ اما زمانی که والتز به اشتباه یک روزنامه‌نگار را به گروه اضافه کرد، مسائل امنیتی و حقوقی ابعاد جدی‌تری به خود گرفت. حالا، این گروه داشت اطلاعات حساس را به فردی منتقل می‌کرد که مجوز دریافت آن را نداشت.
این دقیقاً مصداق «افشای اطلاعات» است؛ حتی اگر اقدام غیرعمدی بوده باشد و حتی اگر دریافت‌کننده‌ی اطلاعات تا قبل از حمله‌ی آمریکا به یمن، از صحت اطلاعات افشاشده اطمینان نداشته باشد.
وقتی روز دوشنبه از ترامپ درباره‌ی ماجرای سیگنال پرسیدند، پاسخ داد:
«من هیچ اطلاعی از موضوع ندارم. شما اولین کسی هستید که این را به من می‌گویید. من طرفدار مجلهی آتلانتیک نیستم. به نظر من، مجلهی آتلانتیک در حال ورشکستگی است. فکر نمی‌کنم مجلهی مهمی باشد.»
هگست درباره‌ی پیام‌های سیگنال می‌گوید: «هیچ‌کس در حال تبادل پیام درباره‌ی برنامه‌های جنگی نبود و این تمام چیزی است که می‌توانم بگویم.»
وقتی از گلدبرگ در مصاحبه‌ای پرسیده شد که آیا می‌داند اصلاً چطور این اتفاق برای او افتاد، پاسخ داد:
واقعاً هیچ ایده‌ای ندارم. موضوع شگفت‌انگیز این است که هیچ‌کس در گروه نپرسید اصلاً JG کیست؟ و وقتی که از گروه خارج شدم، به نظر نمی‌رسید که کسی بگوید «هی، چرا JG رفت؟»
گلدبرگ در پاسخ به این سؤال که آیا نگران انتقام‌جویی از سوی دولت ترامپ به‌خاطر نوشتن گزارش است، گفت:
«نگرانی درباره‌ی تهدید یا تلافی، وظیفه‌ی من نیست. ما فقط باید سر کار بیاییم و تا جایی که می‌توانیم کارمان را به بهترین شکل انجام دهیم. متأسفانه در جامعه‌ی امروز در روزنامه‌نگاری شرکتی، شرکت‌های حقوقی و بسیاری از صنایع دیگر، بیش‌ازحد شاهد اطاعت پیشگیرانه هستیم که برای من خوشایند نیست. تنها کاری که می‌توانیم بکنیم این است که کارمان را انجام دهیم.»
منبع : زومیت
