کابین جنگنده F-16 چه شکلی است؟

جنگنده‌ی F-16 فایتینگ فالکون طی حدود نیم قرن خدمت، دگرگونی‌های بسیاری را پشت سر گذاشته و همچنان با طراحی هوشمندانه و موتور پرقدرتش در آسمان‌ها خودنمایی می‌کند.

موتور F-16 حدود ۱۲۲۴۶ کیلوگرم نیروی رانش تولید می‌کند، سرعتش به ۲ ماخ می‌رسد و می‌تواند مسافتی حدود ۱۷۰۰ مایل دریایی (۳۱۸۴ کیلومتر) را طی کند. این جنگنده‌ی چابک، اغلب در نمایش‌های هوایی ظاهر می‌شود؛ چرا که هواپیمای رسمی تیم آکروباتیک تاندربرد نیروی هوایی آمریکا است.

F-16 اساساً برای یک نفر طراحی شده؛ نسخه‌ی دونفره‌ی آن به نام F-16B بیشتر کاربرد آموزشی دارد. نیروی هوایی آمریکا می‌گوید در نسخه‌ی دونفره، برای جادادن صندلی دوم، از فضای مخزن سوخت جلویی و محل توسعه‌ی سامانه‌های الکترونیکی کاسته شده است.

طراحی کابین خلبان به‌صورت «حبابی» انجام شده تا میدان دید وسیعی در اختیار خلبان قرار بگیرد. این ویژگی مزیتی بزرگ محسوب می‌شود؛ اما بدنه‌ی نزدیک به ۱۵ متری هواپیما فضایی برای راحتی خلبان باقی نگذاشته است.

بر خلاف بمب‌افکن‌های بزرگ‌تر مانند B-2 که توالت داخلی دارند، جنگنده‌هایی مثل F-16 از این قبیل امکانات اولیه بی‌بهره‌اند. یکی از خلبان‌ها می‌گوید: «F-16 در دهه‌ی ۷۰ میلادی با هدف نبردهای هوایی طراحی شد… هر گرم وزن اضافه به‌عنوان امتیازی برای دشمن در نظر گرفته می‌شد.»

داخل F-16 را می‌توان کابینی کوچک اما مجهز به نمایشگر، سامانه‌های پیشرفته و دسته‌فرمان جانبی توصیف کرد. برخلاف طراحی مرسوم با دسته‌ی مرکزی، این جانمایی باعث شد فضای پا محدود نشود و هدایت آسان‌تر صورت بگیرد. صندلی کابین طوری طراحی شده که دید وسیع خلبان از فضای شیشه‌ای اطراف را کامل کند.

صندلی خلبان قابلیت خوابیدن تا زاویه‌ی ۳۰ درجه را دارد؛ این ویژگی هم فشار ناشی از شتاب G را کاهش می‌دهد و هم در فضای محدود کابین، آزادی عمل بیشتری فراهم می‌کند.

فضای داخلی F-16 بسیار تنگ است؛ اما به شکلی طراحی شده که خلبان به‌شکلی مستقیم، سریع و غریزی به تمام ابزارها دسترسی داشته باشد.

جف بولتون، یکی از خبرنگاران آمریکایی از F-16 چنین یاد می‌کند: «وقتی سوارش می‌شوی، مثل این است که یک دستکش چرمی رانندگی را دستت کرده باشی… بدنت حس می‌کند که هواپیما را به تن کرده‌ای.»