هوش مصنوعی و آینده شرکت‌های تک‌نفره: داستان امیلی و تحول کارآفرینی
هوش مصنوعی و آینده شرکت‌های تک‌نفره: داستان امیلی و تحول کارآفرینی
احساس نوستالژی امیلی در کنار همکاران سابقش در یک میز کنفرانسِ مدرن چیزی جز یادآوری دوران گذشته نیست. ” جان با خنده می‌گوید: یادت هست وقتی رئیس داشتیم؟ اولیویا می‌پرسد: یادت هست وقتی دستورالعمل‌های اداری داشتیم؟ و سارا اضافه می‌کند: یادت هست چقدر استرس داشتیم؟ امیلی پاسخ می‌دهد: “انگار یک زندگی دیگر بود. حالا بزرگ‌ترین دغدغه ما این است که شرکت‌های تک‌نفره‌مان را بهتر از رقبا اداره کنیم.”
در گذشته، امیلی و همکارانش اطراف آبسردکن جمع می‌شدند و از مشکلات روزمره و روسا گلایه می‌کردند. این همدردی و وقت‌گذرانی به آن‌ها انرژی می‌داد. سریال‌های کمدی مانند The Office و فیلم‌هایی مانند Office Space به شکلی طنزآمیز همین واقعیت را به تصویر کشیده‌اند.
اما این‌ها خاطراتی مربوط به پیش از سال ۲۰۲۵ است. با نزدیک شدن به دهه ۲۰۳۰، ابزارهای نوین فناوری امکان ایجاد شرکت‌های تک‌نفره و موفق را فراهم کرده‌اند. خداحافظی با مشقت‌های کارمندی و خوشامدگویی به دنیای هیجان‌انگیز کارآفرینی!
کتاب جدید تیم کورتینوویس
این وعده کتاب جدید تیم کورتینوویس، نویسنده و چهره‌ای پیشرو در حوزه فناوری، با عنوان تک‌دست تک‌شاخ: چگونه یک شرکت میلیارد دلاری را به تنهایی بسازیم است. او می‌گوید: “دیگر نیازی به یک تیم تمام‌وقت ندارید—فقط به یک مشکل مناسب و ترکیبی درست از ابزارهای هوش مصنوعی و فریلنسرها نیاز دارید.”
نظرات سم آلتمن
سم آلتمن، مدیرعامل اوپن ای‌آی، نیز با این دیدگاه موافق است. او در مصاحبه‌ای اذغان کرد: به زودی شاهد شرکت‌های ۱۰ نفره با ارزش‌گذاری میلیارد دلاری خواهیم بود. در گروه چت کوچک من با دوستان مدیرعاملم، حتی شرط‌بندی‌‌هایی درباره اولین تاریخی که یک شرکت تک‌نفره میلیارد دلاری ایجاد می‌شود، وجود دارد.”
تغییر مدل استارت‌آپ‌ها
در گذشته نه چندان دور، تصور بر این بود که برای ایجاد شرکت‌های میلیارد دلاری، به تیم‌های بزرگ و سرمایه‌گذاری‌های کلان نیاز است. اما آلتمن و کورتینوویس نظری متفاوت دارند. پیام کلیدی کتاب کورتینوویس این است که استارت‌آپ‌های قدیمی اغلب توسط مهندسانی ساخته می‌شدند که به دنبال حل مشکلات بودند. به گفته وی، در مدل جدید، شما باید ابتدا مشکل خود را شناسایی کنید، سپس از هوش مصنوعی مناسب برای حل آن استفاده کنید.”
تجربه امیلی
این دقیقاً همان کاری است که امیلی، شخصیت داستانی ما، انجام داد. امیلی و همکارانش، مانند بسیاری از جوانان امروزی، خود را صاحبان کسب‌وکار نمی‌دیدند. این روزها، حس نوستالژی یادآور دورانی است که کار تیمی و دورهمی‌های اداری معنای متفاوتی داشتند.
