دویدن به اندازه دارو به درمان افسردگی کمک می‌کند
دویدن به اندازه دارو به درمان افسردگی کمک می‌کند
پژوهشی در یکی از دانشگاه‌‌های آمستردام در هلند، اثر داروهای ضدافسردگی و دویدن را بر اضطراب، افسردگی و سلامت کلی افراد، در طول یک دوره ۱۶ هفته‌ای بررسی کرده است.
به گزارش نیوزلن و به نقل از ایندیپندنت، این پژوهش با مشارکت ۱۱۴ بیمار مبتلا به افسردگی و اضطراب انجام شد. این افراد در دوره ۱۶ هفته‌ای یا داروهای ضدافسردگی اس‌اس‌آر‌آی (مهارکننده انتخابی بازجذب سروتونین) مصرف کردند، یا در آزمون درمان با دویدن، شرکت داشتند.
اغلب بیماران، یعنی ۹۶ نفر، دویدن را انتخاب کردند، ۴۵ نفر هم به سراغ داروهای ضد افسردگی رفتند.
بنا به این پژوهش، دویدن نشان‌دهنده بهبود‌هایی از نظر سلامت جسمانی بود، در حالیکه داروهای ضدافسردگی کمی تاثیر منفی داشتند.
برندا پنینکس، محقق ارشد این پژوهش و استاد دانشگاه وریج در آمستردام، گفت: «می‌خواستیم مقایسه کنیم که ورزش یا داروهای ضدافسردگی چگونه بر سلامت عمومی تاثیر می‌گذارند؛ نه فقط سلامت روان.»
او در ادامه افزود: «این پژوهش به افراد مضطرب و افسرده یک گزینه واقعی، دارو یا ورزش، ارائه کرد. نکته جالب این بود که اکثر افراد ورزش را انتخاب کردند و همین امر باعث شد که تعداد افراد گروه دویدن، بیشتر از افراد گروه دارو باشد.»
اگرچه افراد بیشتری دویدن‌درمانی را انتخاب کردند، فقط ۵۲ درصد از آن‌ها به برنامه ورزشی پایبند ماندند، در حالیکه این رقم در گروه دارودرمانی معادل ۸۲ درصد بود.
در پایان دوره ۱۶ هفته‌ای، نشانه‌هایی از بهبود در عوارض افسردگی و اضطراب در حدود ۴۴ درصد از افراد هر دو گروه مشاهده شد.
هر دو عامل تقریبا به یک اندازه در مبارزه با افسردگی مفید بودند. اما داروهای ضدافسردگی عموما تاثیر بدتری بر وزن بدن، تغییرات ضربان قلب و فشارخون داشتند، در حالیکه دویدن‌درمانی به تاثیرهای مثبتی بر تناسب‌اندام و ضربان قلب منجر شد.
البته محققان معتقدند که می‌توان از هر دو شیوه برای درمان افسردگی بهره گرفت، چرا که داروهای افسردگی در مجموع ایمن و موثرند و فقط در برخی موارد ممکن است اثرات جانبی بالقوه‌ای داشته باشند. برخی بیماران هم تمایلی به مصرف قرص‌های ضدافسردگی ندارند.
بر این مبنا، یافته‌های این پژوهش حاکی از آن است که ورزش‌درمانی گزینه‌ای خوب – و شاید حتی بهتر – برای برخی بیماران است، و البته دویدن تنها روش اجرای ورزش‌درمانی نیست.
پنینکس با تاکید بر تاثیر ورزش بر تناسب اندام و سلامت جسمی و روانی، می‌‌گوید که نباید آن را به مثابه روشی «معجزه‌آسا» در نظر بگیریم و بنابراین، نتیجه این پژوهش نباید چنان تفسیر شود که داروهای ضدافسردگی را کنار بگذاریم و فقط به ورزش رو آوریم.
پنینکس توصیه می‌کند: «بیمارانی که می‌خواهند مصرف داروهای ضدافسردگی را کاهش دهند، باید با پزشک مشورت کنند، زیرا ممکن است این اقدام برای همه افراد مبتلا به افسردگی مناسب نباشد.»
او تاکید می‌کند: «این پژوهش نشان می‌دهد که در مراقبت‌های بهداشتی روانی، باید درمان‌های مربوط به سبک زندگی، مانند دویدن‌درمانی، را بیشتر در نظر بگیریم.»
