استقرار موفق نخستین محموله استارشیپ در فضا
استقرار موفق نخستین محموله استارشیپ در فضا
استارشیپ، بزرگ‌ترین و قدرتمندترین فضاپیمای تاریخ، در دهمین پرواز آزمایشی خود توانست نقطه‌عطفی مهم در برنامه‌های فضایی اسپیس‌ایکس رقم بزند.
به گزارش نیوزلن و به نقل از انگجت، این پرواز که چند بار به دلیل شرایط نامساعد جوی و مشکلات فنی به تعویق افتاده بود، سرانجام با موفقیت انجام شد و برای نخستین بار محموله‌ای آزمایشی را در مدار مستقر کرد. محموله شامل هشت ماهواره مصنوعی شبیه‌سازی‌شده از نوع استارلینک بود که حدود ۲۰ دقیقه پس از پرتاب از مرحله بالایی جدا شدند.
پیش از این، استارشیپ در پروازهای هفتم و هشتم در مرحله صعود منفجر شد و در پرواز نهم، هرچند به فضا رسید، نتوانست ماهواره‌های آزمایشی خود را رها کند. همچنین در ماه ژوئن یکی از نمونه‌ها هنگام آماده‌سازی برای پرتاب دهم روی زمین منفجر شد. همین شکست‌ها باعث شد اسپیس‌ایکس تغییرات فنی متعددی را در مرحله بالایی موسوم به «شیپ» و تقویت‌کننده عظیم «سوپر هوی» اعمال کند.
در این مأموریت، تمرکز ویژه‌ای بر آزمایش‌های مرتبط با تقویت‌کننده قرار داشت. اسپیس‌ایکس تلاش کرد پیکربندی موتور و مانورهای پیچیده‌ای مانند چرخش تقویت‌کننده را در حین بازگشت بررسی کند. با توجه به ماهیت کاملاً آزمایشی پرواز، این شرکت تلاش نکرد تقویت‌کننده را با بازوهای غول‌پیکر برج پرتاب به دام بیندازد؛ بلکه آن را در یک فرود کنترل‌شده به اقیانوس هند هدایت کرد که در تماس با آب منفجر شد.
در همین حال، «شیپ» به پرواز خود ادامه داد و پس از رهاسازی ماهواره‌های آزمایشی، یکی از موتورهایش را دوباره در مدار روشن کرد. این مرحله نیز موفقیت‌آمیز بود و سپس فضاپیما بیش از یک ساعت بعد از پرتاب در اقیانوس هند فرود آمد. هرچند هر دو بخش در نهایت نابود شدند، اما توانایی پرتاب و استقرار محموله دستاوردی مهم برای اسپیس‌ایکس محسوب می‌شود.
دان هوئت، از اعضای تیم اسپیس‌ایکس، در جریان پخش زنده این موفقیت را تبریک گفت و اشاره کرد که مدت زیادی بود این شرکت شاهد پرواز آزمایشی موفقی نبوده است. با این حال، مسیر پیش روی اسپیس‌ایکس همچنان طولانی است؛ به‌ویژه آنکه برای دستیابی به هدف نهایی یعنی بازیابی و استفاده مجدد کامل از استارشیپ، باید راهکاری عملی برای بازگرداندن مرحله بالایی پس از پرواز پیدا شود.
این پیشرفت تازه، امیدها به آینده پروژه استارشیپ را زنده کرده و گامی جدی در مسیر تحقق پرتاب‌های فضایی مقرون‌به‌صرفه و مأموریت‌های بزرگ‌تر مانند سفر به ماه و مریخ به شمار می‌رود.
